Ο κύκλος

Έχετε σιγοψυθιρίσει ποτέ στη ζωή σας τη φράση "αυτός ο κύκλος έχει κλείσει για εμένα"; Στριφογυρίζει στο μυαλό μου εδώ και αρκετούς μήνες, από τότε δηλαδή που αυτό κατάφερε, έστω για λίγο να ηρεμήσει από τη ρουτίνα. Προσπαθώ να το στοιχειοθετήσω από όλες τις πιθανές μεριές που το μυαλό μου μπορεί να σκεφτεί αλλά δυσκολεύομαι να περάσω από τη σκέψη στην πράξη.

Αλήθεια όταν αυτή η σκέψη έρχεται μέσα από συνειδητό ψάξιμο, τι χρειάζεται για να γίνει πράξη; Και είναι γενναίο το να την κάνεις πράξη ή το πιο γεναίο είναι να τη θάψεις κάτω από ένα πλέγμα απόκρυψης άλλων πιο θετικών σκέψεών σου και να συνεχίσεις να ζεις τη μικροαστική ζωούλα σου. Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που δεν είναι ευχαριστημένος από τον τρόπο ζωής που έχει, από την πόλη που ζει, από τη μηδενική επαφή με τη φύση και τις ατελείωτες ώρες τρεξίματος και άγχους που τον οδηγούν τελικά να σκέφτεται αν πρέπει να επισκεφτεί έναν ψυχολόγο. Δυστυχώς σχεδόν καθημερινά, σαν χαρακιά από μαστίγιο, όλα τα παραπάνω με σπρώχνουν στο συμπέρασμα ότι ο ψυχολόγος θα βγάλει κι άλλα λεφτά . . . 

Εύθραστες οι ισοροπίες και το δίχτυ από κάτω είναι χιλιομπαλωμένο. Πολύ θα ήθελα να μάθω πότε είναι σοφό να βάλεις τέλος σε κάτι που σε κατατρώει και δε σε ικανοποιεί. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που θα σε οδηγήσουν να πεις το ως εδώ, θα δικαιολογήσουν τα όσα σκέφτεσαι και θα σε οδηγήσουν μακριά μην αφήνοντας τις προκλήσεις που θα προκύψουν από μια τέτοια απόφαση να κλείσουν το δρόμο.

Δεν ξέρω πόσοι άνρθωποι το κάνουν αυτό με επιτυχία. Πόσοι δηλαδή νικάνε το φόβο της ανασφάλειας του μέλλοντος και αποφασίζουν να προχωρήσουν στο άγνωστο με χαμόγελο και αισιοδοξία. Και δεν ξέρω και τι τελικά σκέφτονται όσοι νικάνε τους φόβους του ρίσκου. Αν το σοφό στη ζωή είναι να ρισκάρεις και να δοκιμάζεις διαφορετικά πράγματα μέχρι να βρεις κάτι που θα σε καλύπτει, όπως τραγούδια και βιβλία έχουν σιγοψυθιρίσει στα αυτιά μου, δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς δεν το κάνει πράξη. Είμαστε τελικά πολλοί οι αδύναμοι και δεμένοι με λάθος πράγματα σε αυτό τον κόσμο. Και τρομοκρατημένοι είμαστε αλλά σε αυτό δε φταίμε μόνο εμείς . . .

Χάνω κάθε μέρα τον εαυτό μου. Τον υποτιμάω, τον γεμίζω τύψεις μήπως δεν κάνει όσα μπορεί, τον καταστρέφω προσπαθώντας να σβήσω τα θέλω του για να γλιτώσω από τη μελαγχολία της μη εκπλήρωσής τους. Έχω χάσει πραγματικά τις προτεραιότητες και ούτε καν προσπαθώ να τις ξαναβάλω σε μια τάξη. Σκέφτομαι συνέχεια πως το μυαλό μου προτιμάει την εύκολη λύση και μετά προσπαθώ να δικαιολογηθώ ότι δεν είμαι τεμπέλης. Αυτά που με ικανοποιούν σε σχέση με αυτά που με αγχώνουν και με κατατρώνε είναι ελάχιστα. Για πόσο ζει έτσι ο άνθρωπος; Για πόσο ζεί με το φόβο του επόμενου πρωινού, της δουλειάς που του σηκώνει τα βλέφαρα τη νύχτα για να μην τον αφήσει να χαλαρώσει; Μάλλον όχι για πολύ . . .

Πόση δύναμη έχει τελικά ο εαυτός μας και πόση αυτοί που ασχολούνται μαζί του; Ποιος καθορίζει το τι είναι καλό και τι είναι κακό; Ποιός; Πάντα φώναζα στον ευατό μου και σιγοψυθίριζα στους γύρω μου ότι αυτό που θέλω στη ζωή μου είναι να κάνω απλά πράγματα. Δηλώνω ακόμα και τώρα οπαδός της απλότητας και πιστεύω ότι όλη η δύναμη της ζωής κρύβεται σε αυτά. Πως παρόλα αυτά συνεχίζω να πλέκω λαβυρίνθους στο μυαλό μου δεν καταλαβαίνω; Μήπως έχετε καταλάβει εσείς;