Σχεδόν 2 χρόνια
Κοντεύουν 2 χρόνια. Ήρθε ένα ξημέρωμα του
Αυγούστου με την πανσέληνο να είναι ακόμα ψηλά στον ουρανό και τον ήλιο να
κάνει δειλά την έντονη εμφάνισή του. Με δάκρυα στα μάτια και οι δυό μας την
είδαμε να γεννιέται και νοιώσαμε το κλάμα της να μεταδίδει ρίγη ηδονής στην
ψυχή μας. Ανείπωτη χαρά, ευτυχία ολοκλήρωση. Το ταξίδι που είχε ξεκινήσει 9
μήνες πριν συνεχιζόταν τώρα και υπόσχονταν μεγάλες στιγμές . . . Και όντως οι
μεγάλες στιγμές κάνουν την εμφάνισή τους καθημερινά. Μέρα και νύχτα, στα
κλάματα και στα γέλια, στα νεύρα και στα κέφια.
Δεν νομίζω ότι κατέχω καμιά κρυμμένη
αλήθεια. Όλοι οι γονείς του κόσμου αισθάνονται όπως και εγώ για το παιδί τους.
Το κοιτούν να ακουμπάει το χεράκι τους και θέλουν να κλάψουν, νοιώθουν την
ανάσα του στο στήθος τους και θέλουν να βρουν έναν τρόπο να μεταφέρουν την
αγάπη που νοιώθουν. Το παρατηρούν να σηκώνεται σωστά, να αλληλεπιδρά με τα
παιχνίδια και με τους ανθρώπους, να ακούει μουσική και να χαίρεται, να
ξελιγώνεται στα γέλια με τα γαργαλητά τους. Όλοι νοιώθουν το ίδιο καρδιοχτύπι
όταν ξεκινάει να πιάνεται στα έπιπλα ή να κάνει τα πρώτα του βήματα. Όλοι
σκιρτίζουν όταν για πρώτη φορά ακούν τη λέξη μπαμπά ή μαμά και το σ’ αγαπώ όταν
την ακούς να σχηματίζει τις πρώτες προτάσεις. Και όλοι δακρύζουν κάθε φορά που
θυμούνται όλες αυτές τις στιγμές μιας μικρής καθημερινότητας.
Έχουν περάσει πια 2 χρόνια και η μικρή
μας θαρρείς πως κάνει αλματώδη βήματα μέρα με τη μέρα τραβώντας και εμάς
μπροστά σε δρόμους άλλους από εκείνους που ζούσαμε και άλλους από εκείνους που
θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε. Προσπαθούμε να παρατηρούμε και να ρουφάμε
κάθε της βήμα, κάθε της γκριμάτσα ακόμα και κάθε της αναποδιά. Έχει χαρίσει
τόση ομορφιά στη ζωή μας που δεν μπορεί κανείς να την περιγράψει με λόγια. Ένας
παλιός μου συμμαθητής μου είπε πριν έρθει η μικρή ότι η λέξη αγάπη δεν μπορεί
να περιγράψει αυτό που νοιώθεις για το παιδί σου και νομίζω ότι αυτό είναι μια
τεράστια αλήθεια.
Ενόψει του ερχομού των νέων μελών της
οικογένειας μας, προσπαθώ να φέρω στο μυαλό μου σκέψεις, συναισθήματα, δυσκολίες
και καθημερινότητα από εκείνες τις στιγμές 2 χρόνια πίσω. Όλα καλύπτονται από
ένα χαμόγελο στα χείλη μου. Πριν την εγκυμοσύνη είχα αρκετές αναστολές για το
πόσο θα κυλήσει η ζωή μας με ένα παιδί. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Ευτυχώς η
μικρή μας μας έδειξε, και συνεχίζει να μας δείχνει, πως ό,τι και αν «κοστίσει»
στην προσωπική σου ζωή, η εμπειρία του να είσαι γονέας και να βλέπεις το παιδί
σου να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα δε μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη σε αυτή
τη ζωή. . .
Δε θέλω να μιλήσω για τους προβληματισμούς,
τις ανασφάλειες και τους φόβους σε αυτό το κείμενο. Μπορεί να επανέλθω αργότερα
σε αυτό. Κάθε κοίταγμα στην κόρη μου μπορεί να με γεμίσει αισιοδοξία και να
φωτίσει κάθε σκιά που προσπαθεί να κυριαρχήσει μέσα μου. Πολλές φορές έχω
σκεφτεί αν θα πρέπει να γράφω συνέχεια κείμενα που η ίδια θα μπορεί να διαβάσει
όταν μεγαλώσει. Και δεν έχω καταλήξει τι είναι τελικά το καλύτερο. Θέλω όμως να
ξέρει τώρα, λίγο πριν χάσει την «μοναρχία» της στην οικογένεια, πως κάθε
δευτερόλεπτο αυτών των 2 χρόνων ήταν μοναδικό για εμένα από κάθε πτυχή. Ελπίζω
και εύχομαι να μπορέσω να της προσφέρω όλα όσα εκείνη θα ονειρευτεί, να την
αφήσω να ανοίξει τα φτερά της όταν αυτή θα το ζητήσει και να μπορώ από κάποια
γωνία να βλέπω το γέλιο της και τότε . . .
Υ.Γ. 1 Η γυναίκα μου έχει κάνει όλες αυτές τις στιγμές πραγματοποιήσιμες και το να μοιράζομαι μαζί της κάθε συναίσθημα είναι κάτι επίσης ανεκτίμητο. Και στα επόμενα εύχομαι . . .
Υ.Γ. 2 Μπορώ να γράψω για ώρες για στιγμές
και νύχτες και μέρες και αγκαλιές και ταΐσματα αλλά δε θα το κάνω για να μην
κουραστείτε . . .
Σχόλια