Με τη θάλασσα στο δεξί του χέρι

Είχε κάτσει στο αμάξι του αρκετή ώρα και τελικά το πήρε απόφαση. Έβαλε μπρος τη μηχανή και άνοιξε το ράδιο στην αγαπημένη του συχνότητα περιμένοντας τα τραγούδια να τον βοηθήσουν να εκτονώσει το συναίσθημά του. Αλλά η σκέψη χάθηκε. Για όσους από εσάς έχετε δεθεί με τον Baloboa, οι σκηνές που συνοδεύουν το “There is no easy way out” έμοιαζαν πολύ με αυτό που ζούσε. Έξω η συννεφιά έδινε τη γλυκύτητα της στην ατμόσφαιρα. Ο ήλιος πήγαινε προς τη δύση του και από μικρές χαραμάδες χρωμάτιζε τον ουρανό με χρώματα απόκοσμα και πανέμορφα. Κατέβηκε το «ποτάμι» με άνεση και χωρίς κίνηση. Μπήκε στην παραλιακή και παρέμεινε δεξιά για να έχει οπτική επαφή με τη θάλασσα. Στο ραδιόφωνο έπαιζε το Δύσκολη Σιωπή https://youtu.be/drnsEtCoglY, και η θολότητα του μυαλού του άρχισε να μετατρέπεται σε λέξεις σε έναν άτυπο διάλογο με τον εαυτό του.

«Δύσκολο διάστημα.

Πολλές λάθος μικρές αποφάσεις. Μεγάλη απομόνωση. Καμία χαλάρωση. Μεγάλη απόσταση από τον εσωτερικό κόσμο. Μικρή διάθεση για βελτίωση και προσπάθεια. Ψυχολογική κούραση στο επαγγελματικό. Πολύ κλείσιμο, λόγω χειμώνα (;). Μεγάλο κενό ανάμεσα στα στησίματα του μυαλού και την πραγματικότητα. Πολύ μοναξιά. Λιγότερη αυτοεκτίμηση. Λιγότερη αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς πολύ φωνή και λίγη υπομονή. Και πολλά αδιέξοδα να χτίζονται μπροστά μου και μπροστά μας.»

Από όλα αυτά, το μόνο που μπορεί και φτιάχνει την ψυχολογία του είναι η ανθρώπινη επικοινωνία, η έκφραση ενδιαφέροντος, η αγάπη και όσα από τα χαμόγελα των παιδιών του μπορούσε να ευχαριστηθεί…

«Δύσκολο διάστημα.

Μου πήρε καιρό να χτίζω έμπρακτα στην καθημερινότητα μια θετική ψυχολογία και ατμόσφαιρα. Ένιωσα ότι τη στήριζα μόνος μου και σιγά-σιγά άρχισε να καταρρέει. Έχω ζήσει και κάποιες από τις άλλες πλευρές. Τη μόνιμα μελαγχολική και αγχωμένη, αυτή που δεν είχε κανένα από τα άγχη της καθημερινότητας, αυτή που είχε πολύ διασκέδαση. Σε όλα μπορούσα και στεκόμουνα εξαιτίας των ανθρώπων που υπήρχαν γύρω μου, να τους ακούω και να με ακούν και να ψάχνουμε μαζί τις άκρες.»

Οι σκέψεις του συνοδεύονταν από εικόνες και στιγμές που προβάλλονταν μπροστά στα μάτια του και έσβηναν σαν ταινία που τελειώνει. Είχε περάσει πια το αεροδρόμιο και σχεδόν σε κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής του είχε και μια διαφορετική ανάμνηση να ανακαλέσει. Και η καταιγίδα συνεχιζόταν. . .

«Η ψευδαίσθηση της έλλειψης χρόνου και ενέργειας έχει γιγαντωθεί μέσα μου. Μέσα στα τελευταία χρόνια έχω δει όλους σχεδόν τους πυλώνες του «δομημένου» κόσμου και της καθημερινότητας μου να καταρρέουν με πόνο. Και όλο αυτό γίνεται δυστυχώς πολύ δύσκολα διαχειρίσιμο. Είναι τόσες οι πτυχές που δεν αποκρυσταλλώνω και που χρειάζομαι και την άποψη των γύρω μου για να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα που τελικά μένουν όλα στη μισή εκτίμηση, με το μυαλό απλά να καταλήγει κουρασμένο και ανήμπορο . . . Ο κυριότερος πυλώνας, τα λίγα άτομα που θεωρούσα ως τα αδέρφια που δε γνώρισα ποτέ έχουν απομακρυνθεί ψυχή και σώματι από καταστάσεις που στο δικό μου μυαλό φάνταζαν διαχρονικές.»

Συνειδητοποιείτε τη σφαλιάρα γιατί σίγουρα σας έχει τύχει. Η επανάληψη τέτοιων συμβάντων τον έβαλε σε μια διαδικασία υπερανάλυσης και αιτιολόγησης για τη δική του συμπεριφορά, χωρίς δυστυχώς ασφαλή συμπεράσματα. Η συνειδητή απομάκρυνση κάποιων από τη ζωή του χωρίς δισταγμό είναι κάτι που σκεφτόταν καθημερινά χωρίς ακόμα να μπορέσει να το εξηγήσει ή να το χωνέψει. Και το χειρότερο από όλα ήταν αυτή η έλλειψη διάθεσης για την ύπαρξη αυτής καθαυτής της σχέσης που πυροδοτεί μια αλληλουχία εκρήξεων για το πόσο επιφανειακά βίωναν κάποιοι σχέσεις που για εκείνον ήταν σχέσεις ζωής.

«Δεν ξέρω αν φταίει ότι εγώ είμαι τελικά σκατοχαρακτήρας και κουραστικός, πάντως ακόμα και αυτό θα ήταν καλύτερο ως απάντηση από τη σιωπηρή διάρρηξη δεσμών ζωής. Όχι προσαρμογή ή μεταλλαγή λόγω συνθηκών αλλά θάνατο. Εγώ θα ήθελα να σηκώσω το μερίδιο της ευθύνης μου αλλά δυστυχώς ούτε αυτό δε μπορεί να συμβεί.»

Βρισκόταν ήδη στη μικρή μαρίνα με τα πολυτελή σκάφη, μακριά από τα πολλά φώτα και τη βαβούρα. Στα βράχια που είχε μοιραστεί όλα εκείνα που τώρα έπρεπε να κρατήσει μέσα του με τα περισσότερα από τα πρόσωπα που κυβερνούσαν τις σκέψεις του αυτό το απόγευμα. Ο ήχος της θάλασσαν τον συνεπήρε και απόμεινε να την κοιτάζει και ο διάλογος ξανάρχισε:

«Και έτσι, χαϊδεύοντας τα 40, πιάνω τον εαυτό μου φοβερά πικραμένο να κλείνεται ξανά στο καβούκι του και να προσπαθεί να εκτονώνει θυμό που έχει συσσωρευτεί από την έλλειψη συζήτησης και εξηγήσεων για όσα έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν. Ήμουν από τους ανθρώπους που πάντα ήθελε να παίρνει δύναμη από το παρελθόν του και να έχει πάντα στιγμές που θα τον γέμιζαν χαμόγελο να αναπολεί στα δύσκολα. Ήμουν από τους ανθρώπους που σε τέτοιου είδους σχέσεις έδινα όλο μου τον εαυτό και την αγάπη με ειλικρίνεια και χωρίς καμία ανιδιοτέλεια. Αλλά προφανώς πρέπει να τα σκάτωσα όλα γιατί πλέον είμαι ένας από τους ανθρώπους που όποτε το μυαλό τους στρέφεται στο παρελθόν θλίβονται και πικραίνονται.»

Μπήκε πάλι στο αυτοκίνητο. Δε σκόπευε να γυρίσει σπίτι. Συνέχισε με τη θάλασσα στο δεξί του χέρι και μια νότα αισιοδοξίας από το παρελθόν που μπορούσε να κοιτάξει ακόμα χωρίς να θλίβεται. Μέσα του το είχε αποφασίσει ότι μάλλον θα έπρεπε να κόψει την κλωστή που τον γέμιζε με πόνο και πίκρα. Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα συνέχιζε να προσπαθεί και να παραμένει ανοιχτός σε νέες περιπέτειες για να μη βυθιστεί στην απομόνωση της μοναξιάς και τις συνέπειές της έχοντας στο μυαλό του τις βαθιές σχέσεις και φιλίες και όχι τις σχέσεις του φάσματος της καθημερινότητας και των δραστηριοτήτων. Πραγματικά θα ήταν ευγνώμων αν μέσα από διάλογο έβρισκε τα λάθη που έγιναν στο παρελθόν και τα διόρθωνε ή δεν επέτρεπε να ξαναγίνουν στο μέλλον. Μέσα από την καθημερινότητα και μετά το «πήδημα» αυτού του χειμώνα, αισιοδοξούσε ότι θα ευοδωθεί η προσπάθεια που έχει ήδη ξεκινήσει για επαναφορά της άλλης ματιάς, της θετικής, σε όλα τα ζητήματα που προκύπτουν. 

Γιατί απλά είχε πειστεί ότι αυτό μπορεί να γίνει . . .