21 μήνες πριν

21 μήνες πριν

Ήταν απόγευμα Δευτέρας όταν βρεθήκαμε μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο των υπερήχων. Ο γιατρός μας ξεκίνησε και μετά από λίγο μας είπε: «έχετε δίδυμα, να ξέρετε». Η πρώτη μου αντίδραση ήταν ένα χαμόγελο μεγάλο, ευτυχίας και όχι ανησυχίας.

Η Σοφία μας ήταν ήδη 14 μηνών και η Χριστίνα ήταν αυτή που προσπαθούσε – και τα κατάφερε – να με κάνει να ξεχάσω τις όποιες αναστολές μου για τη νέα εγκυμοσύνη. Αν και μοναχοπαίδι καταλάβαινα πως η αδερφική αγάπη μπορεί να αποτελέσει κάτι μοναδικό στον κόσμο. Τα όσα θα έπρεπε να ξαναπεράσουμε – πάνες, ξενύχτια, ταΐσματα, κλάματα - δεν απασχολούσαν ούτε λεπτό τη σκέψη μου, ούτε με άγχωναν. Τα οικονομικά και το ασταθές περιβάλλον αποτελούσαν πάντα ανασταλτικό παράγοντα. . . Μετά από το μεγάλο νέο, άρχισα να προσπαθώ να φτιάξω μια πραγματικότητα στο μυαλό μου ώστε να δω αν θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Η καθημερινή ρουτίνα δε με τρόμαζε αλλά μου έφερνε πια λίγο άγχος η πιο μεγάλη σκέψη μου ήταν ότι θα πρέπει για να αντεπεξέλθουμε να «ρίξουμε» το επίπεδο της ζωή μας, σε πράγματα υλικά κυρίως και να βρούμε τρόπο να μείνουμε επάνω στο σχοινί και οι 2. Το άλλο μου άγχος ήταν η Σοφία και το πως θα μπορούσα να μοιραστώ την αγάπη που είχα μέχρι τότε μόνο για αυτή. . . Όλες αυτές οι σκέψεις με οδηγούσαν στο να μην ενθουσιαστώ αλλά να παραμένω αγχωμένος για αρκετούς μήνες. Θυμάμαι η πρώτη φορά που κατάλαβα πως ήδη νοιαζόμουν για αυτά τα παιδιά ήταν όταν ένα πρωινό Κυριακής, άκουσα τη Χριστίνα να φωνάζει από το μπάνιο και είδα αίματα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά με εκείνη την περιπέτεια και συνεχίσαμε τους μήνες της εγκυμοσύνης με πολύ κούραση και άγχος αλλά και με πολύ όμορφες στιγμές με την κόρη μας και τα μωρά στην κοιλιά της μαμάς τους.

Ακόμη δεν είχα δέσει στο μυαλό μου ότι θα είμαστε 5. Οι ίδιοι φόβοι πάλευαν μέσα μου και ο καιρός περνούσε. Η εγκυμοσύνη ήταν δύσκολοι και εμείς είχαμε αρχίσει να χάνουμε τους κώδικές μας. Γιατροί, εξετάσεις, λεφτά, άγχη, αναμονές, εντάσεις, προετοιμασία, στερημένος χρόνος από τη μεγάλη μας κόρη και φτάσαμε στον περασμένο Οκτώβρη. Η αγάπη μου δεν την πάλευε και πολύ ακόμη με την όμορφη κοιλιά της να έχει μεγαλώσει αρκετά. Περιμένοντας στο σαλόνι του γιατρού ξέραμε ότι ήμασταν κοντά αλλά πιστεύαμε ότι 1 εβδομάδα θα την έχουμε ακόμα. «Την Τρίτη είναι εντάξει παιδιά μου, 13 έχει ο μήνας, δεν πιστεύω να έχετε πρόβλημα» και έτσι και έγινε. Προγραμματισμένα αυτή τη φορά και με πολύ περισσότερο άγχος. Και για τα μωρά και τη μαμά.

Φτάσαμε μόνοι μας στο νοσοκομείο μόνοι μας από επιλογή. Γνώριμος χώρος, επισκληρίδιος, χρόνος να τρέχει γρήγορα και μετά την πήραν μακριά μου. Ο χρόνος αμείλικτος μέχρι να τη δω ξανά. Ττα 2 μωρά μας, μέσα στην ίδια κλειστή σκάφη και κουκουλωμένα ήρθαν κοντά μας πριν από αυτή. Μεγάλη χαρά και ανακούφιση αν και τα νέα πρόλαβαν τις εκρήξεις συναισθήματος καθώς η μικρή μας θα έπρεπε να μπει εντατική χωρίς ευτυχώς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Λίγο μετά είδα και τη Χριστίνα που έδειχνε καλά και σίγουρα ήταν καλύτερα από ότι φανταζόταν το προηγούμενο βράδυ. Δωμάτιο, τακτοποίηση, χαμόγελα, χαρά, οι πρώτες στιγμές με τον γιό μας αλλά και μια μόνιμη ανησυχία για τη μικρή μας . . . Το απόγευμα γύρισα σπίτι στη μεγάλη πια κόρη μας. Αγκαλιές, χαρά και βόλτες για να προσαρμοστεί η καινούρια κατάσταση και το μυαλό σε ακόμα 2 ψυχές!!!! Είμαστε 5, είμαστε 5 αυτό στριφογύριζε μαζί με όλα τα άλλα στο μυαλό μου.

Τα μωρά μας ήρθαν στο σπίτι με 7 μέρες διαφορά. Όλη αυτή την εβδομάδα η κούραση και το άγχος κυριάρχησαν. Πρωί και βράδυ στην εντατική για να βλέπουμε και να ρωτάμε για τη μικρή και όλη την υπόλοιπη μέρα σπίτι. Μπορεί να ξέραμε ότι δεν είχε κάτι αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπήρχε πάντα μια ανησυχία και μια εκκρεμότητα. Η εμπειρία δε της εντατικής και το να βλέπεις πως οι άνθρωποι προσπαθούν να μείνουν όρθιοι μπροστά στο πόνο και στις δυσκολίες ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Είχα την τύχη αυτό το διάστημα να ταίσω τη μικρή μας σε ένα επισκεπτήριο που είχα βρεθεί μόνος μου με τυπική διάθεση λίγων ερωτήσεων και χαϊδέματος. Επειδή τη μεγάλη μας κόρη την είχα ταίσει ελάχιστα τον 1^ο χρόνο, η εμπειρία αυτή θα μου μείνει πραγματικά αξέχαστη. Προσπάθησα πολύ για να πιεί τελικά 15 mL και σήμερα το πρωί ήπιε 300 . . .

Οι πρώτοι 3 μήνες ήταν πολύ δύσκολοι. Σωματικά, ψυχικά και σε επίπεδο τήρησης ισορροπιών. Μητρικό γάλα, αποστειρώσεις, άγχος στο κλάμα μην ξυπνήσουν όλοι, και αλλάγματα αμέτρητα σαν τα αστέρια. Η κούραση και η υπερένταση δε μας άφηναν να χαρούμε ιδιαίτερα τα χαμόγελα, τα χάδια, τις κινήσεις των ματιών και των χεριών . . . Και φυσικά δεν ήμασταν στημένοι περιμένοντας όλα αυτά όπως είχε γίνει με τη Σοφία μας. Το μυαλό μου ήταν – λανθασμένα – πολλές φορές περισσότερο σε αυτή και την δική της ψυχική ισορροπία παρά στα μωρά που πέρναγαν μια φάση πολύ διαδικαστική. Οι βόλτες και οι φορές που καταφέρναμε να βγούμε οι 5 μας ήταν λιγοστές και πολύ απαιτητικές στην οργάνωση αλλά εξέπεμπαν αισιοδοξία. . .

Σιγά-σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ το τι ακριβώς γινόταν. Ένα πιάσιμο του χεριού σε ένα τάισμα στις 3 το πρωί, μια ανάσα στο λαιμό σε μια προσπάθεια για ρέψιμο, τα πρώτα παιχνίδια στο μπάνιο, οι πρώτες πραγματικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ τους και μεταξύ όλων μας έδιωχναν την ομίχλη και έκαναν την ευτυχία να φαίνεται πολύ πιο καθαρά. Πολλά τα βράδια με μοιρασμένες βάρδιες για τον ύπνο όλων όσων ζούσαμε στο σπίτι, πολλές οι δυσκολίες αλλά και πολλά τα όμορφα συναισθήματα που πλέον με τη χρονική απόσταση από εκείνη την περίοδο είναι αυτά που κυριαρχούν. Ομολογουμένως δεν υπήρχε πάντα ηρεμία αλλά η προσπάθεια γινόταν όλο και καλύτερη. Η δουλειά με έστειλε μακριά τους κάποια στιγμή και εκεί κατάλαβα το τι έκταση είχαν μέσα μου τα ωραία συναισθήματα και πόσο μας έφθειρε όλη αυτή η κούραση της ρουτίνας . . . Εκεί ξεκίνησα να προσπαθώ να υποτάξω την αϋπνία και τη σωματική κούραση για να μπορέσω να ζήσω κάτι που δε θα ξαναζήσω ποτέ στη ζωή μου. 2 ή 4 μάτια να σε κοιτάζουν με χαμόγελο μέσα στα μαύρα σκοτάδια για να σου πάρουν μακριά την κούραση και μια μικρή παλάμη να σου κυκλώνει ένα δάχτυλο για παρηγοριά . . .

Τα δικά μου παιδικά χρόνια δεν επέτρεπαν να φανταστώ μια καθημερινότητα με 3 παιδιά στο σπίτι. Σύντομα όμως μπόρεσα να πάρω μια μυρωδιά. Όσο γεμάτο και κουραστικό είναι ένα 24ωρό μας, οι στιγμές που βλέπεις 3 παιδιά να αλληλεπιδρούν, να γελούν, να ανταλλάσσουν ματιές, να κρατούνται χέρι χέρι στριμωγμένα και μισοκοιμισμένα μέσα στο αυτοκίνητο, να είναι χαρούμενα και ακτινοβολούν χαρά, σου δίνουν ώθηση να την παλεύεις. Οι αγωνίες και τα άγχη αλλάζουν, χωρίς να εξαφανίζονται, όμως το νόημα που έχει αποκτήσει η δική σου καθημερινότητα είναι πιο διαφορετικό από ποτέ.

Σχεδόν 21 μήνες από εκείνο το ραντεβού στο γιατρό, τα πράγματα είναι πιο καλά και οι ματιές στο μέλλον πιο αισιόδοξες. Εύχομαι να παραμείνουμε όλοι υγιής και να μπορέσουν τα παιδιά να έχουν μια παντοτινά ειλικρινή σχέση αγάπης, υποστηρικτηκότητας και εμπιστοσύνης μεταξύ τους. Και όταν έρθει η ώρα εμείς να φύγουμε από το πλάνο να μπορούν να κοιτάζουν πίσω, αναμνήσεις, φωτογραφίες και κείμενα και να σκάνε ένα χαμόγελο ευτυχίας και πληρότητας. Χωρίς να υπάρχει καταγεγραμμένο στην ψυχή τους ούτε λεπτό από στιγμή έντασης, φωνής ή τσακωμού. Για αυτό θα παλεύουμε καθημερινά και αυτό μπορώ να τους το υποσχεθώ λίγες μέρες πριν τα πρώτα τους γενέθλια!!!

Υ.Γ. Τα τραγούδια επελέγησαν γιατί σιγοψυθιρίζονται τον τελευταίο καιρό από τη μεγάλη αδερφή με τους γονείς να φουσκώνουν από χαρά. . .