Σε περίεργη διάθεση . . .

Ο πατέρας μου πάντα μου έλεγε ότι κάθε ηλικία έχει τις χαρές της και ότι θα πρέπει πάντα να τις βρίσκεις και να τις ζείς. Προσπάθησα να έχω πάντα στο μυαλό μου αυτή του τη συμβουλή και πάντα με γοήτευαν πράγματα και από την ηλικία μου και από τις άλλες ηλικίες. Τον τελευταίο καιρό πολλές από αυτές έχουν αρχίσει να κρύβονται μέσα στην ομίχλη. Μεγαλώνοντας και βλέποντας τα πράγματα πιο ρεαλιστικά, με λιγότερο ρομαντισμό και αφέλεια και πάντα με μεγάλο σκεπτικισμό ψάχνω να βρω χαρές αλλά τα περισσότερα πράγματα μου φαίνονται τετριμμένα και ψεύτικα. Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία μας, η γενιά μας ή η εποχή μας αλλά από τους γνωστούς μου ανθρώπους που βρίσκονται λίγο πάνω από τα 30 σπάνια συναντάω αυθεντική χαρά και ακόμη πιο σπάνια ενέργεια και διάθεση για ζωή. Και προβληματίζομαι γιατί από τη μια βλέπω μια μεγάλη βαρεμάρα και κούραση για την καθημερινότητα αλλά από την άλλη δε βλέπω καμία διάθεση για αλλαγές και καινοτομίες. Γιατί άραγε;
Η αλήθεια είναι ότι θεωρώ τη γενιά μας (όπως μάλλον και οι περισσότεροι σκέφτονται για τη γενιά τους) μια περίεργη και κουρασμένη γενιά. Μεγαλώσαμε χάνοντας πολύ από την ανεμελιά των προηγούμενων γενιών, διαβάζοντας από μικροί πολύ για να κατακτήσουμε κάτι αδιευκρίνιστο, τουλάχιστον όσοι από εμάς δεν κυνηγούσαν ένα συγκεκριμένο όνειρο. Δεν είχαμε κάποιον ορατό κίνδυνο, προστατευμένοι από τις ευημερούσες τότε οικογένειές μας, κάποιες ορατές αφορμές για ξεσπάσματα και επαναστάσεις Έτσι, προσπαθήσαμε να βγάλουμε την επαναστατικότητά μας σε μικρά πράγματα που δεν είχαν καμία σχέση με στόχους μεγάλους, με οράματα. Μεγαλώσαμε με την τηλεόραση χωρίς την παρουσία πνευματικών ανθρώπων ή μεγάλων δημιουργών με πολύ λιγότερο διάβασμα λογοτεχνίας σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές. Μεγαλώσαμε με στόχο το κέρδος την ευκολία και την καλοπέραση μέσα σε μια γενικότερα καλή οικονομική κατάσταση της χώρας. Δεν μάθαμε την αξία του να παιδεύεσαι για κάτι, του να έχεις ένα συγκεκριμένο στόχο εκτός των χρημάτων και του υλικού κόσμου.
Η έλλειψη στόχων και οραμάτων μας έκανε αργότερα και όταν μπήκαμε για τα καλά στη ζωή και την κοινωνία και αντιληφθήκαμε το κακό χάλι της χώρας μας να μην πιστεύουμε σε τίποτα. Να πιστεύουμε πως ότι και να κάνουμε δε μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση που υπάρχει, την αδικία που ζούμε την κονόμα και τη χλιδή που αποκτούν οι τριγύρω μας χωρίς καν να πασχίζουν για κάτι. Μας έκαναν στο πίσω μέρος του μυαλού μας να ονειρευόμαστε μια ζωή με χλιδή και πισίνες χωρίς να σκεφτόμαστε πως θα φτάσουμε εκεί. Η αξία του αγώνα με τον εαυτό σου και τον οποιοδήποτε δεν υπήρχε στη γενιά μας. Και αυτό γιατί ήταν και είναι παντελής η έλλειψη αξιοκρατίας που υπάρχει στη χώρα μας. Αν ήξερες ότι ο κόπος σου θα ανταμειφθεί και είχες και ένα στόχο, πιστεύω ότι θα πάσχιζες παραπάνω για αύτον. Και όταν θα έβλεπες τον κόπο σου να τελειώνει θα εκτιμούσες πολύ περισσότερο το στόχο που είχες κατακτήσει και θα είχες μεγαλύτερη πίστη στις δυνάμεις σου. Τα περισσότερα όνειρα και οι περισσότεροι στόχοι των γενιών μας είχαν να κάνουν με υλικά αγαθά τα οποία μάλιστα θα ερχόντουσαν χωρίς πολύ κόπο. Ακόμη και όταν μπήκαμε στη ζωή και βλέπαμε τα στραβά τριγύρω μας και δεν μπορούσαμε να πνίξουμε το θυμό μας και να αδιαφορήσουμε και θέλαμε να προσφέρουμε, να καινοτομήσουμε και να δώσουμε μια άλλη πνοή, μια άλλη οπτική των πραγμάτων συνήθως καταλήγαμε στη σιωπή  . . . Και σιωπή στη σιωπή φτάσαμε ξανά στην αδιαφορία, στην πλήρη ενσωμάτωση στο σύστημα και στην καλή υπηρέτηση αυτού. Και βέβαια μεγάλες ευθύνες για αυτό έχουν οι παλαιότερες γενιές αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι όταν η δική μας γενιά έρθει στη θέση τους θα χειριστεί τα πράγματα καλύτερα.
Αυτή η ευκολία είναι πλέον αυτοσκοπός και έχει ενσωματωθεί στο μεδούλι μας σε όλα τα επίπεδα. Η μηδαμινή προβολή του πολιτισμού και η απουσία των πνευματικών ανθρώπων της χώρας από τα δρώμενα είναι δείγμα αυτού. Κυνηγάμε το εύπεπτο και το εύκολο, προβληματιζόμαστε μόνο για την καθημερινότητά μας χωρίς να βλέπουμε παραπέρα,  παραπίσω, παρακάτω και θεωρώντας ότι η πορεία μας σε αυτή τη ζωή είναι προδιαγεγραμμένη. Μας λείπει η φαντασία και η φρεσκάδα. Μας λείπει η χαρά και η πραγματική καλοπέραση. Αυτή που ζείς μετά τον κόπο σου και που έχεις κερδίσει με τον ιδρώτα σου.
Έχουμε όλοι μας ιδρώσει για πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή και δε θέλω να φανώ μηδενιστής. Το πρόβλημά μου είναι ότι στο γενικότερο πλαίσιο απαξίωσης που υπάρχει βλέπεις κάποιον δίπλα σου να κατακτά τον ίδιο με εσένα στόχο χωρίς να κάνει τίποτα και όχι μόνο δεν δίνεις αξία στον κόπο σου (κάτι που θα βοηθούσε την προσωπικότητα και την αυτοπεποίθησή σου) αλλά αισθάνεσαι και μαλάκας που ίδρωνες την ώρα που ο διπλανός σου καθόταν αραχτός  . . . Θα πρέπει όλοι μας να βλέπουμε πως ό,τι κάνουμε κάθε λεπτό αυτής της ζωής είναι κομμάτι του εαυτού μας και θα πρέπει να του δίνουμε την αξία που του αρμόζει.
Βλέπω και τις μεγαλύτερες γενιές από εμάς. Άλλους επιτυχημένους, άλλους αποτυχημένους, άλλους σε μια μέση κατάσταση. Τι εμπνέουν σε εμάς και τι εμπνέουμε εμείς στις γενιές που έρχονται; Κουρασμένοι και χωρίς καλή ψυχολογία βλέπουμε πολλούς ανθρώπους να παρατάνε τη ζωή τους μετά τα 60, χωρίς να μπορούν να δουν τις χαρές της ηλικίας τους και χωρίς να μπορούν να προσφέρουν το απόσταγμα της ζωής τους σε εμάς και τους νεότερούς μας. Γιατί και εμείς έχουμε μεγαλώσει χωρίς να ξέρουμε τι θα πει σεβασμός ώστε να τους δώσουμε το χρόνο που τους αξίζει. Σκέφτομαι πολύ συχνά ότι αν κάποιος κατέγραφα τα πράγματα που θα ήθελε να μεταφέρει στις επόμενες γενιές τη στιγμή που τα ζούσε, κάθε γενιά που θα ερχόταν θα ήταν σίγουρα κατά πολύ σοφότερη. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που το κάνουν όμως και ακόμα πιο λίγοι είναι αυτοί που δίνουν σημασία σε αυτούς. Είναι τελικά κομμάτι του πεπρωμένου μας να πρέπει να φάμε μόνοι μας τα μούτρα μας για να μάθουμε.
Τέλος πάντων. Μάλλον το παράκανα πάλι και η σκέψη μου είναι και λίγο άτακτη σήμερα. Ήθελα να αναφερθώ σήμερα στην επέτειο του θανάτου του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Θεώρησα τον εαυτό μου μάλλον ακατάλληλο για να σχολιάσει ένα τόσο πολύπλευρο θέμα. Σίγουρα όλοι συγκλονιστήκαμε για το θάνατο αλλά τελικά δεν μας απάντησε ποτέ κανείς γιατί τόσος κόσμος αισθάνθηκε την ανάγκη για τόσο βίαιη αντίδραση απέναντι στην εξουσία και το κατεστημένο. Ούτε μας απάντησε κανείς γιατί όσοι έμειναν στις τηλεοράσεις τους δεν διαμαρτυρήθηκαν με κάποιο τρόπο για κάτι που οπτικοποιούσε και έκανε ορατή ακόμα και σε ένα τυφλό την κατάχρηση της εξουσίας του κράτους έναντι του πολίτη. Γιατί αλήθεια για μια ακόμη φορά η πλειοψηφία ημών έμεινε για άλλη μια φορά μακριά από την ουσία του γεγονότος, κολλημένη στις εντυπώσεις που πάντα κάνουν κουμάντο σε αυτή τη χώρα; Για εμένα ήταν μια ακόμα φορά που αισθάνθηκα ΜΑΛΑΚΑΣ γιατί μέσα μου ήθελα κάτι να κάνω αλλά ποτέ δεν το βρήκα . . . Ίσως την επόμενη φορά.

Υ.Γ. 1. Υπάρχει μια σειρά φωτογραφιών στο http://www.boston.com/bigpicture/2008/12/2008_greek_riots.html η οποία αποτυπώνει τα γεγονότα της περσινής χρονιάς. Έτσι για να μην ξεχνάμε τουλάχιστον τι έγινε και τι ακολούθησε  . . .
Υ.Γ.2. Δεν είχα το χρόνο να ξαναδιαβάσω το κείμενο (κάτι που γενικά δε μου αρέσει να κάνω) για αυτό συγχωρήστε μου τα όποια ορθογραφικά και τις όποιες ασυναρτησίες. Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους.