21 μήνες πριν

Κορώνα στο κεφάλι μας ή αλλιώς #μένουμεσπίτι

Ζούμε, υπάρχουμε, αναπνέουμε, ρουτινιάζουμε, βαλτώνουμε, κολλάμε, σκεφτόμαστε, παγώνουμε το μυαλό, φοβόμαστε, πιεζόμαστε, τολμάμε, υπομένουμε, κλείνουμε τα μάτια, κοιτάμε μπροστά . . .

Για όσους δε με γνωρίζετε θα ήθελα να περιγράψω το μικροπεριβάλλον μου. Σαραντάρης πια, σπουδαγμένος, μοναχοπαίδι, σύζυγος και πατέρας 3 μικρών τέκνων (σε αμάξι δε μπαίνουμε όλοι πια), ιδιωτικός υπάλληλος με διάθεση ακόμα για προσφορά και ταυτόχρονα στα πρώτα στάδια βαλτώματος. Πάνω από όλα όμως αυτή την χρονική στιγμή με πολλή μαυρίλα στο κεφάλι . . .

Φαντάζομαι, άσχετα από το πώς το εκφράζει ο καθένας από εμάς, όλοι κάπως έτσι είμαστε. Και θα έχετε και δίκαιο. Η ιστορία με τον corona σίγουρα αλληλεπιδρά με το κορμί και του μυαλό του καθενός μας, προκαλώντας αλυσιδωτές και πολυεπίπεδες αντιδράσεις. Οι νοσούντες βιώνουν τον προσωπικό τους πόνο και το άγχος για την τύχη του κοντινού τους περιβάλλοντος, οι βαριά νοσούντες ελπίζουν η πορεία τους να είναι η καλύτερη δυνατή και παράλληλα ζουν από κοντά τους ήρωες πλέον της καθημερινότητάς μας παίρνοντας θάρρος αλλά και συμπάσχοντας με όσα βλέπουν ή ακούν από το κρεβάτι τους . . . Οι εργαζόμενοι που έρχονται σε επαφή με κοινό, άσχετα με το θάρρος ή όχι που έχουν στο μυαλό τους, σίγουρα κάθε μέρα σκέφτονται αν θα νοσήσουν ή αν θα μεταφέρουν τον ιό στο σπίτι. Οι άνθρωποι πάλι που μένουν σπίτι, σκέφτονται πώς να διατηρήσουν την ψυχολογία τους σε ικανοποιητικά επίπεδα ή πώς θα την παλέψουν με την 24ωρη συναναστροφή με τους οικείους τους, με τους οποίους συνήθως στην καθημερινότητά τους μοιράζονται πολύ λιγότερο χρόνο. Πέραν αυτών, υπάρχουν και οι υπόλοιποι που παραδίνουν τον εαυτό τους στην τηλεόραση αμαχητί (πορεία που πιστεύω πως αργά η γρήγορα θα ακολουθήσουν όλο και περισσότεροι) χάνοντας σίγουρα συνεχείς μικρές μάχες με το φόβο και την κατάθλιψη. Θεωρώ πάντως ότι υπάρχουν και εκείνοι που απλά προσπαθούν να τραβήξουν τα χαλινάρια στο άτι της σκέψης και να κοιτούν μέρα τη μέρα σε μια προσπάθεια διατήρησης μιας υποφερτής ψυχολογίας.

             Στο κέντρο όμως αυτού του κυκλώνα βρίσκονται αυτή τη φορά οι άνθρωποι της «τρίτης» ηλικίας και όσοι έχουν ήδη περάσει νικητές από κάποιες περιπέτειες με την υγεία τους. Όσο πρωτόγνωρο είναι αυτό που ζούμε για όλους, η ψυχολογία αυτών των ανθρώπων είναι εξ’ ορισμού χειρότερη καθώς μέσα τους υποβόσκει μεγαλύτερος φόβος. Ο πανδαμάτωρ χρόνος βλέπετε . . . Διαβάζω και εγώ ιστορίες με παππούδες και εγγόνια και βουρκώνω. Το ζω και μέσα στο σπίτι μου. Ακούω ιστορίες για ανθρώπους που ζούνε μόνοι τους και ανήμποροι και βουρκώνω ξανά. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με την αλληλεγγύη που δείχνουν πολλοί άνθρωποι, με το ενδιαφέρον «για το μοναχικό παππού στη γωνιακή μονοκατοικία».

             Ούτε αυτή η περιπέτεια θα είναι η χαριστική βολή για την ανθρωπότητά μας. Όταν αρχίσουμε να βγαίνουμε από τη δίνη του ιού σίγουρα δε θα μπορέσουμε να αναλύσουμε πράγματα και καταστάσεις καθώς αρχικά το συναίσθημα της χαράς θα κυριαρχήσει και στη συνέχεια θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τη σκληρή πραγματικότητα των σύγχρονων κοινωνιών μας, την οικονομία, που πολύ φοβάμαι πως θα μας βυθίσει ξανά σε σκοτεινά νερά. Θα ήθελα όμως να μπορέσουμε να πάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερα από όσα βιώνουμε είτε δια ζώσης είτε εξ’ ακοής. Να αναλύσουμε δηλαδή λίγο περισσότερο, τόσο με το μεγεθυντικό φακό όσο και από μακριά τη συμπεριφορά τη δική μας και των γύρω μας.

             Να συνειδητοποιήσουμε γιατί μας συγκινούν τόσο πολύ αυτά που ζουν μαζικά άνθρωποι που δε γνωρίζουμε (χωρίς αυτό να είναι μόνο οι προβολές που κάνουμε στις ζωές τους). Να διατηρήσουμε την αυξημένη επικοινωνία που αναπτύσσουμε αυτή την περίοδο αναγνωρίζοντας το ότι μοιραζόμενοι πραγματικές σκέψεις και κομμάτια του εαυτού μας νιώθουμε και ευφορία και αγάπη αλλά και κάνουμε βήματα προς την ατομική μας ολοκλήρωση. Να δώσουμε το χρόνο και τη σημασία που αρμόζει στα μέσα μαζικής «ενημέρωσης», αφού πρώτα συνειδητοποιήσουμε τον κυρίαρχο ρόλο παίζουν ακόμα στη χειραγώγηση όλων μας. Να καταλάβουμε τη σημαντικότητα της συναναστροφής και της ελευθερίας για όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως. Να συνειδητοποιήσουμε πόσο γρήγορα μπορούν να αλλάξουν οι ζωές μας από παράγοντες που δε μπορούμε να προβλέψουμε ούτε με τη βοήθεια μαντείου και να εστιάσουμε σε όσα μπορούμε πραγματικά να επηρεάσουμε εμείς. Να συνειδητοποιήσουμε πόσο πολύ επηρεάζονται τα παιδιά μας από όσα ακούν από εμάς, όταν μιλάμε στο τηλέφωνο ή από όταν βλέπουμε τα νέα στην τηλεόραση αλλά και από την εν γένει συμπεριφορά μας και να σκεφτούμε πώς μπορούμε να επηρεάσουμε τις σκέψεις τους προς το καλύτερο. Να συνειδητοποιήσουμε την αξία της τέχνης στις ζωές μας και την εσωτερική μας πρόοδο, αναλώνοντας κομμάτι του χρόνου μας και σε πράγματα που δεν είναι εύπεπτα (και τα εύπεπτα είναι απαραίτητα βεβαίως). Και τι ωραία που θα ήταν να μπορούσαμε να δούμε πόσο άθλια δομημένες είναι οι κοινωνίες και ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας και να του δώσουμε τα απαραίτητα σμιλέματα ώστε να υπάρξει περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη.

             Ξέρω, ξέρω. Σίγουρα όσοι αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ θα έχετε ελαφρώς ζαλιστεί. Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μου τρέχουν ποτάμια και καταρράκτες. Βλέπετε η κατάσταση με τον corona έρχεται να κουμπώσει με τo τέλος του μεγαλύτερου κεφαλαίου της επαγγελματικής μου ζωής προκαλώντας μου έντονα συναισθήματα αλλά και μια φάση αδράνειας. Νομίζω ότι γενικά στη ζωή μου θα ήθελα να μπορώ να ρωτάω και να απαντάω όλα όσα τριγυρνάνε στο κεφάλι μου εκείνη τη στιγμή. Έχω συναντήσει λίγους σχετικά ανθρώπους που είχαν τη διάθεση να ρωτήσουν πράγματα που αληθινά σκέφτονταν ή να απαντήσουν αληθινά σε τέτοιες ερωτήσεις. Εγώ το έβλεπα πάντα σα μια πρόκληση ωραία. Ίσως θα ήταν μια ωραία ιδέα για ένα από τα δεκάδες challenges που κυκλοφορούν. Η πλειοψηφία των ανθρωπίνων σκέψεων, απ’ όπου και αν προέρχονται μπορούν να σου δώσουν κάτι θεωρώ οπότε ας προσπαθήσουμε απλά να τις μοιραζόμαστε περισσότερο.

             Η οικογένειά μου δε βρίσκεται σε πλήρη καραντίνα καθώς εργαζόμαστε εναλλάξ με τη γυναίκα μου από το σπίτι. Αυτό μας φέρνει σε «προστατευμένη» αλλά καθημερινή επαφή με την ελληνική κουλτούρα και πραγματικότητα. Με φόβισε η ημιμάθεια και ο καλλιεργημένος φόβος, η άγνοια και ο ελληνικός σταρχιδισμός. Με ενόχλησε, παρότι το δέχτηκα, που η πολιτεία επέλεξε να «αστυνομεύσει» την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού από το να «λογικέψει» τη μικρή μειοψηφία. Με ενθουσίασε η αγάπη και η επικοινωνία των ανθρώπων, η υπευθυνότητα που επιδεικνύουν οι πολλοί και η συμπεριφορά που επιδεικνύουν τα παιδιά μου. Δε μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου με την πραγματικότητα που ζει η Ιταλία και η Ισπανία και τραβάω το μυαλό μου από τις σκέψεις για το οικονομικό χάος που θα έρθει στις ζωές μας λίαν συντόμως.

             Αγωνιστικούς χαιρετισμούς γιατί έχει ανηφόρα τώρα μπροστά, καλή ανάρρωση στους νοσούντες, καλή δύναμη σε όσους παλεύουν με την ασθένεια, καλά μυαλά σε όσους ακόμα πιστεύουν ότι όλο αυτό δε συμβαίνει και αισιοδοξία και υγεία για όλους τους υπόλοιπους. Έως την επόμενη φορά . . .