Δύσκολοι και επικίνδυνοι καιροί. Που είναι η ελπίδα; Οέο;
Πέρασε σχεδόν 1 μήνας. Πολλές ασχολίες, αρκετά ταξίδια και μάλλον δεν ξέρω πάλι τι να γράψω!!!!!!! (στείλτε και εσείς καμία πρόταση ντε). Έχω έντονα στο μυαλό μου πάρα πολλά πράγματα αλλά μάλλον έχω βάλει ξανά τον εαυτό μου σε φάση που δε θέλει να μιλάει πολύ.
Ας πιάσουμε την κατάσταση της χώρας μας αυτή την περίοδο. Άσχετα από πολιτικούς, άσχετα από κόμματα και κομματικά συμφέροντα προσπαθώ να δω το νόημα όλων αυτών που ακούγονται και συμβαίνουν καθημερινά. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα μαθηματικά και ακόμα δεν καταλαβαίνω ή δε θέλω να καταλάβω γιατί υπάρχει όλο αυτό το κύκλωμα τριγύρω μας . . . Το μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι από τα λεφτά αυτής της χώρας έχουν φάει πάρα πολλοί και πάρα πολλά, χωρίς να την έχει πληρώσει πρακτικά κανένας. Αυτό από μόνο του δίνει το παράδειγμα και στους υπόλοιπους ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς ποτέ να την πληρώνουν.
Για μένα όμως το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς. Αφορά – και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό – και όλους εμάς που είμαστε η ίδια η κοινωνία. Σίγουρα δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Σίγουρα έχουμε δικαιολογίες για αυτό στο οποίο έχουμε καταντήσει, αλλά και σίγουρα δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε τη σημερινή κατάσταση. Έχουμε ποτιστεί και εμείς μέχρι το μεδούλι μας με τη διαφθορά. Είμαστε εμείς εντάξει σε όλα μας και μας φταίνε μόνο οι άλλοι οι κλέφτες; Είμαστε έτοιμοι για αλλαγές ή είμαστε μια χαρά βολεμένοι με αυτή την κατάσταση; Είναι για παράδειγμα έτοιμος ο 50άρης στο Ηράκλειο να φάει κλήση από την τροχαία για παρκάρισμα και να μη δοκιμάσει να τη σβήσει μέσω του ξάδερφού του που είναι υποδιοικητής στην τροχαία; Είναι ικανός να παραδεχτεί ότι πρέπει να πληρώσει γιατί παρανόμησε; Όχι είναι η απάντηση σε αυτό όπως και σε πολλά άλλα παραδείγματα που μπορεί κανείς να αναφέρει.
Τι φταίει για αυτή του την ανικανότητα; Σίγουρα το ότι βλέπει ότι άνθρωποι που κάνουν πολύ πιο σοβαρά από αυτόν παραπτώματα δεν τιμωρούνται ποτέ. Σίγουρα το γεγονός ότι γενικά υπάρχει η πολύ επικίνδυνη αίσθηση ότι σε αυτή τη χώρα οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ποτέ. Αλλά στο δικό μου το μυαλό το μεγαλύτερο πρόβλημα ώστε να αποκτήσει κάποιος τέτοια συνείδηση είναι η έλλειψη παιδείας. Και εξηγούμε.
Είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον από τη δική μου τη γενιά και μετά στα παιδιά καλλιεργείται η αίσθηση ότι τα πάντα αποκτούνται εύκολα. Και αυτός είναι ο στόχος: ΝΑ ΤΑ ΚΟΝΟΜΗΣΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΕΣΑΙ. Γιατί μη γελιόμαστε όλα για τα λεφτά γίνονται. Η παντελής έλλειψη αξιοκρατίας που καλλιεργείται μέσα στην κοινωνία από εμάς και από τους κυβερνόντες μεταφέρεται στα παιδιά και εξαφανίζει παντελώς την αίσθηση ότι χρειάζεται αγώνας και δουλειά για να προχωρήσεις. Όταν βλέπεις δίπλα σου ανίκανους ανθρώπους να κρατάνε σημαντικά πόστα και να αμείβονται αδρά χωρίς να κάνουν τίποτα, εσύ δε θα θελήσεις να κάνεις το ίδιο. Να τα κονομάς όσο πιο ανώδυνα γίνεται;
Δυστυχώς αυτό είναι το σαθρό πρότυπο. Και αργά ή γρήγορα όλοι εκεί καταλήγουμε. Είναι τυχαίο άλλωστε ότι το όνειρο ολόκληρων γενιών είναι να μπουν στο δημόσιο για να παίρνουν λεφτά και να ξύνονται; Μάλλον όχι. Σίγουρα συμβάλλουν σε αυτό τα κακά εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα αλλά ένα ακόμα κίνητρο δεν είναι το ότι εκεί θα μπορείς να κάθεσαι και να πληρώνεσαι; ΌΛΑ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΚΟΠΑ. Είναι σαν τους τύπους που μπαίνουν μπροστά σε μια ουρά στο φανάρι για να περάσουν πρώτη. Στα αρχίδια τους για αυτούς που περιμένουν. Μήπως θα τους τιμωρήσει κανείς; Εσύ όμως που είσαι στην ουρά και περιμένεις, έχοντας θαμπό στο μυαλό σου πια το τι είναι σωστό και το τι όχι, θα θυμώσεις την πρώτη φορά, θα βρίσεις τη δεύτερη, κάποια φορά θα το κάνεις και εσύ. Και όταν θα δεις ότι και γρηγορότερο είναι και δε σε τιμωρεί και κανένας για την παρανομία σου μπορεί και πιο μάγκας να αισθανθείς και να σου γίνει και συνήθεια.
Τον τελευταίο καιρό έχω συνεχώς την αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, νομίζουν ότι κάνουν περισσότερα πράγματα από ότι πραγματικά κάνουν. Υπερεκτιμούν τις δουλειές τους και τις αμοιβές τους. Βλέπω ανθρώπους δίπλα μου να δουλεύουν 2 από τις 8 ώρες που θεωρητικά θα έπρεπε, να παίρνουν 1300 Ευρώ μισθό τουλάχιστον και να γκρινιάζουν κιόλας ότι έχουν πολύ δουλειά!!!! Εξοργίζομαι αλλά δε μπορώ ούτε εγώ ούτε κανείς να κάνει κάτι καθώς είναι δικαίωμά τους. Και στον αντίποδα βλέπω ανθρώπους να σκίζονται πραγματικά επί 10 και 12 ώρες για να πάρουν 900 ευρώ. Αυτή η κοινωνική αδικία είναι εξοργιστική ιδιαίτερα όταν περιλαμβάνει το στοιχείο της αχαριστίας από την πρώτη μεριά. Και φυσικά όταν αυτός που λιώνει στη δουλειά βρει την ευκαιρία να κάθεται και να παίρνει τα περισσότερα θα προσπαθήσει να το πετύχει με κάθε τρόπο. Σκέφτομαι πόσο τραγικό είναι να υπάρχουν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι που πηγαίνουν σε βουλευτικά γραφεία για να ζητήσουν χάρες. Αν υπήρχε ένα καθεστώς που θα έβλεπες αυτόν που προσπαθεί περισσότερο να ανταμείβεται για αυτό και να προχωράει και αυτόν που προσπαθεί λιγότερο αλλά έχει τις καλύτερες γνωριμίες να μένει λίγο παραπίσω δε θα είχαμε κάνει ένα βήμα; Δε θα είχαμε δώσει ένα καλύτερο μήνυμα στα παιδιά που είναι ακόμα στο σχολείο;
Δυστυχώς μάλλον απέχουμε έτη φωτός από αυτό. Είμαστε στη βόλεψή μας και θα συνεχίσουμε να είμαστε χωρίς να νοιαζόμαστε για τέτοιου είδους πράγματα. Ο σταρχιδισμός και το εύκολο κέρδος θα συνεχίσουν να είναι οι αρχές μας. Μακάρι να βρεθούν κάποιοι άνθρωποι να βγουν μπροστά και να εμπνεύσουν στον κόσμο ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας. Να ισχυροποιήσουν κάποιους θεσμούς και κάποιες αξίες. Να δώσουν ένα εφικτό όραμα στον κόσμο ώστε αυτός να προσπαθήσει σοβαρά προκειμένου να το πετύχει. Μακάρι. Γιατί τότε θα μπορέσουμε όλοι μας να χαρούμε περισσότερο τα όμορφα χαρακτηριστικά που έχουμε ως λαός και να ζήσουμε όλοι καλύτερα.
Υ.Γ. 1. Ο Σωκράτης μας έλειψε φέτος για αυτό προτίμησα αυτόν για το τραγούδι του post. Μακάρι το καλοκαίρι να μας αποζημιώσει με πολλές συναυλίες.
Υ.Γ. 2. Καλή άνοιξη να έχουμε. Ας βλέπαμε και λίγο χιόνι πριν δε θα μας πείραζε καθόλου!!! Για εμάς εδώ στην Αθήνα λέω.
Υ.Γ. 3. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα. Να είστε υγιείς και να χαμογελάτε συχνά!!!
Ας πιάσουμε την κατάσταση της χώρας μας αυτή την περίοδο. Άσχετα από πολιτικούς, άσχετα από κόμματα και κομματικά συμφέροντα προσπαθώ να δω το νόημα όλων αυτών που ακούγονται και συμβαίνουν καθημερινά. Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα μαθηματικά και ακόμα δεν καταλαβαίνω ή δε θέλω να καταλάβω γιατί υπάρχει όλο αυτό το κύκλωμα τριγύρω μας . . . Το μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι από τα λεφτά αυτής της χώρας έχουν φάει πάρα πολλοί και πάρα πολλά, χωρίς να την έχει πληρώσει πρακτικά κανένας. Αυτό από μόνο του δίνει το παράδειγμα και στους υπόλοιπους ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς ποτέ να την πληρώνουν.
Για μένα όμως το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς. Αφορά – και ίσως και σε μεγαλύτερο βαθμό – και όλους εμάς που είμαστε η ίδια η κοινωνία. Σίγουρα δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών. Σίγουρα έχουμε δικαιολογίες για αυτό στο οποίο έχουμε καταντήσει, αλλά και σίγουρα δεν έχουμε διάθεση να αλλάξουμε τη σημερινή κατάσταση. Έχουμε ποτιστεί και εμείς μέχρι το μεδούλι μας με τη διαφθορά. Είμαστε εμείς εντάξει σε όλα μας και μας φταίνε μόνο οι άλλοι οι κλέφτες; Είμαστε έτοιμοι για αλλαγές ή είμαστε μια χαρά βολεμένοι με αυτή την κατάσταση; Είναι για παράδειγμα έτοιμος ο 50άρης στο Ηράκλειο να φάει κλήση από την τροχαία για παρκάρισμα και να μη δοκιμάσει να τη σβήσει μέσω του ξάδερφού του που είναι υποδιοικητής στην τροχαία; Είναι ικανός να παραδεχτεί ότι πρέπει να πληρώσει γιατί παρανόμησε; Όχι είναι η απάντηση σε αυτό όπως και σε πολλά άλλα παραδείγματα που μπορεί κανείς να αναφέρει.
Τι φταίει για αυτή του την ανικανότητα; Σίγουρα το ότι βλέπει ότι άνθρωποι που κάνουν πολύ πιο σοβαρά από αυτόν παραπτώματα δεν τιμωρούνται ποτέ. Σίγουρα το γεγονός ότι γενικά υπάρχει η πολύ επικίνδυνη αίσθηση ότι σε αυτή τη χώρα οι νόμοι δεν εφαρμόζονται ποτέ. Αλλά στο δικό μου το μυαλό το μεγαλύτερο πρόβλημα ώστε να αποκτήσει κάποιος τέτοια συνείδηση είναι η έλλειψη παιδείας. Και εξηγούμε.
Είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον από τη δική μου τη γενιά και μετά στα παιδιά καλλιεργείται η αίσθηση ότι τα πάντα αποκτούνται εύκολα. Και αυτός είναι ο στόχος: ΝΑ ΤΑ ΚΟΝΟΜΗΣΕΙΣ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΕΣΑΙ. Γιατί μη γελιόμαστε όλα για τα λεφτά γίνονται. Η παντελής έλλειψη αξιοκρατίας που καλλιεργείται μέσα στην κοινωνία από εμάς και από τους κυβερνόντες μεταφέρεται στα παιδιά και εξαφανίζει παντελώς την αίσθηση ότι χρειάζεται αγώνας και δουλειά για να προχωρήσεις. Όταν βλέπεις δίπλα σου ανίκανους ανθρώπους να κρατάνε σημαντικά πόστα και να αμείβονται αδρά χωρίς να κάνουν τίποτα, εσύ δε θα θελήσεις να κάνεις το ίδιο. Να τα κονομάς όσο πιο ανώδυνα γίνεται;
Δυστυχώς αυτό είναι το σαθρό πρότυπο. Και αργά ή γρήγορα όλοι εκεί καταλήγουμε. Είναι τυχαίο άλλωστε ότι το όνειρο ολόκληρων γενιών είναι να μπουν στο δημόσιο για να παίρνουν λεφτά και να ξύνονται; Μάλλον όχι. Σίγουρα συμβάλλουν σε αυτό τα κακά εργασιακά δικαιώματα στον ιδιωτικό τομέα αλλά ένα ακόμα κίνητρο δεν είναι το ότι εκεί θα μπορείς να κάθεσαι και να πληρώνεσαι; ΌΛΑ ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΚΟΠΑ. Είναι σαν τους τύπους που μπαίνουν μπροστά σε μια ουρά στο φανάρι για να περάσουν πρώτη. Στα αρχίδια τους για αυτούς που περιμένουν. Μήπως θα τους τιμωρήσει κανείς; Εσύ όμως που είσαι στην ουρά και περιμένεις, έχοντας θαμπό στο μυαλό σου πια το τι είναι σωστό και το τι όχι, θα θυμώσεις την πρώτη φορά, θα βρίσεις τη δεύτερη, κάποια φορά θα το κάνεις και εσύ. Και όταν θα δεις ότι και γρηγορότερο είναι και δε σε τιμωρεί και κανένας για την παρανομία σου μπορεί και πιο μάγκας να αισθανθείς και να σου γίνει και συνήθεια.
Τον τελευταίο καιρό έχω συνεχώς την αίσθηση ότι πολλοί άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένου και εμού, νομίζουν ότι κάνουν περισσότερα πράγματα από ότι πραγματικά κάνουν. Υπερεκτιμούν τις δουλειές τους και τις αμοιβές τους. Βλέπω ανθρώπους δίπλα μου να δουλεύουν 2 από τις 8 ώρες που θεωρητικά θα έπρεπε, να παίρνουν 1300 Ευρώ μισθό τουλάχιστον και να γκρινιάζουν κιόλας ότι έχουν πολύ δουλειά!!!! Εξοργίζομαι αλλά δε μπορώ ούτε εγώ ούτε κανείς να κάνει κάτι καθώς είναι δικαίωμά τους. Και στον αντίποδα βλέπω ανθρώπους να σκίζονται πραγματικά επί 10 και 12 ώρες για να πάρουν 900 ευρώ. Αυτή η κοινωνική αδικία είναι εξοργιστική ιδιαίτερα όταν περιλαμβάνει το στοιχείο της αχαριστίας από την πρώτη μεριά. Και φυσικά όταν αυτός που λιώνει στη δουλειά βρει την ευκαιρία να κάθεται και να παίρνει τα περισσότερα θα προσπαθήσει να το πετύχει με κάθε τρόπο. Σκέφτομαι πόσο τραγικό είναι να υπάρχουν τόσα εκατομμύρια άνθρωποι που πηγαίνουν σε βουλευτικά γραφεία για να ζητήσουν χάρες. Αν υπήρχε ένα καθεστώς που θα έβλεπες αυτόν που προσπαθεί περισσότερο να ανταμείβεται για αυτό και να προχωράει και αυτόν που προσπαθεί λιγότερο αλλά έχει τις καλύτερες γνωριμίες να μένει λίγο παραπίσω δε θα είχαμε κάνει ένα βήμα; Δε θα είχαμε δώσει ένα καλύτερο μήνυμα στα παιδιά που είναι ακόμα στο σχολείο;
Δυστυχώς μάλλον απέχουμε έτη φωτός από αυτό. Είμαστε στη βόλεψή μας και θα συνεχίσουμε να είμαστε χωρίς να νοιαζόμαστε για τέτοιου είδους πράγματα. Ο σταρχιδισμός και το εύκολο κέρδος θα συνεχίσουν να είναι οι αρχές μας. Μακάρι να βρεθούν κάποιοι άνθρωποι να βγουν μπροστά και να εμπνεύσουν στον κόσμο ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας. Να ισχυροποιήσουν κάποιους θεσμούς και κάποιες αξίες. Να δώσουν ένα εφικτό όραμα στον κόσμο ώστε αυτός να προσπαθήσει σοβαρά προκειμένου να το πετύχει. Μακάρι. Γιατί τότε θα μπορέσουμε όλοι μας να χαρούμε περισσότερο τα όμορφα χαρακτηριστικά που έχουμε ως λαός και να ζήσουμε όλοι καλύτερα.
Υ.Γ. 1. Ο Σωκράτης μας έλειψε φέτος για αυτό προτίμησα αυτόν για το τραγούδι του post. Μακάρι το καλοκαίρι να μας αποζημιώσει με πολλές συναυλίες.
Υ.Γ. 2. Καλή άνοιξη να έχουμε. Ας βλέπαμε και λίγο χιόνι πριν δε θα μας πείραζε καθόλου!!! Για εμάς εδώ στην Αθήνα λέω.
Υ.Γ. 3. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα. Να είστε υγιείς και να χαμογελάτε συχνά!!!
Σχόλια