«Μα οριστικά θα έχεις χαθεί μονάχα αν το διαλέξεις»

Θέλω πολύ καιρό να γράψω. Φοβάμαι τη γρουσουζιά και το χάσιμο που μου συμβαίνει κάθε φορά που αφήνομαι να γράψω. Αλλά από την άλλη κάπως πρέπει και να μιλήσεις για αυτά που συμβαίνουν και τον αντίκτυπο που έχουν μέσα σου. Δε μπορείς απλά να κάθεσαι να κοιτάς αυτά που συμβαίνουν και να καίγεσαι μέσα σου ή μήπως τελικά γίνεται . . .

Είναι πια πολλά τα χρόνια που ζούμε μέσα στο παράλογο. Στο αφύσικο σε σχέση με ό,τι έχει συνηθίσει η γενιά μου και οι τριγύρω αυτής. 

Προσωπικά μιλώντας, περνάω διαδοχικά από τη φάση της οργής για την αδικία που βλέπω, της προσπάθειας συμμετοχής σε μια ανατροπή, της προσπάθειας κατανόησης όλων όσων δε μας λένε και όσων μας λένε, της προσπάθειας διαχείρισης της νοητικής μου κατάστασης και των νεύρων μου με όλους όσους προσπαθούν να αλλάξουν την εικόνα αυτού που βλέπω με τα μάτια μου τα ίδια, του θυμού έναντι των συνανθρώπων μου και της βλακείας που διέπει τις σκέψεις και τις αποφάσεις τους, της θλίψης επειδή και πάλι για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού έχουμε βρεθεί. Και όλα αυτά συνεχίζουν σα φαύλος κύκλος από τη δολοφονία του Αλέξανδρου και μετά. Στην πορεία έχουν κορυφωθεί πολλές φορές μέσα μου αλλά για κάποιο περίεργο λόγο δεν έχουν ποτέ γίνουν πράξεις . . .

Νομίζω ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που έβλεπαν ότι η παρούσα κυβέρνηση εξελέγη από ανθρώπους που ήθελαν διαφορετικά πράγματα από αυτή και που τους είχε πείσει όλους ότι θα τα κάνει όλα. Κακώς. Έχω πεισθεί ότι αυτό το πράγμα δε μπορεί να προχωρήσει έτσι. Έχω απογοητευτεί γιατί κανείς δεν προετοιμάστηκε επαρκώς για το αντίθετο ώστε να μπορέσει να αποτελέσει ρεαλιστική επιλογή για τη χώρα, για να σταθεί στα πόδια της (ελπίζω ότι θα επανέλθω με το πόσο μου κοστίζει που κανείς δε μπορεί να μου περιγράψει τις 2 καταστάσεις ανάμεσα στις οποίες μπορώ να επιλέξω). Νομίζω ότι για πρώτη φορά βλέπω ανθρώπους να αισθάνονται ότι τους έχουν κοροϊδέψει τόσο πολύ αλλά να μην μπορούν να αντιδράσουν γιατί και η τελευταία επιλογή με κάποια προοπτική που είχαν τους έχει προδώσει σε όλα . . . 

Υπάρχει τελικά τρόπος οι άνθρωποι να γεύονται αυτά για τα οποία μοχθούν; Υπάρχει τελικά τρόπος ο πλούσιος να μη θέλει να γίνει πλουσιότερος αλλά να χαίρεται να βλέπει τους φτωχούς γύρω του να αποκτούν αξιοπρέπεια και αυτοί χωρίς να αισθάνεται ότι απειλείται; Υπάρχει τρόπος να αλλάξει τον τρόπο που κοιτάει τα πράγματα και την ευτυχία αυτός ο πλανήτης; Υπάρχει περίπτωση κάποιος να μας υποσχεθεί το μικρότερο που μπορεί αλλά να είναι σίγουρος ότι το μπορεί; 

Είμαι ήδη πατέρας και ετοιμάζομαι να γίνω τρίτεκνος. Δεν επιτρέπεται να αφήσω τον εαυτό μου να βυθιστεί στο φόβο. Δε με παίρνει. Αλλά και το να κοιτάζω κατάματα την πραγματικότητα δεν μπορεί να μου προκαλέσει κανένα άλλο συναίσθημα. Θετικό τουλάχιστον. Γιατί εκτός από το φόβο μπορώ και αισθάνομαι ένα σωρό άλλα πράγματα που καταλήγουν όλα ξανά στο φόβο. Και παρά το φόβο, αναμετριέσαι με το μέσα σου και νομίζεις ότι κάνεις τις μικρές υπερβάσεις σου, ότι αφήνεις για λίγο τη βολή σου για να προσπαθήσεις για κάτι καλύτερο, κάτι που κανείς δε στο δείχνει σχεδόν ούτε καν στο υπονοεί.

Και τι είναι το καλύτερο τελικά για τον καθένα. Και πάλι δε μπορείς να αναλύεις τους ανθρώπους γιατί δύσκολα θα σου πουν την άποψη τους και όχι την άποψη που τους έχουν επιβάλει. Ένα σύστημα αξιών που θα μειώνει την εξάρτισή σου από τον υλικό κόσμο, ανθρώπινες σχέσεις ήρεμες που δε θα καταπνίγονται από το άγχος της επιβίωσης, «αποθεοποίση» του πλούτου και ανάδειξη των συναισθημάτων που δίνουν αξία στη ζωή, δικαίωμα σε όλους να μπορούν να εργάζονται για να θρέφουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους, δικαίωμα στις μητέρες να μεγαλώνουν τα παιδιά τους για καιρό, δικαίωμα σε όλους να ονειρεύονται την ευτυχία τους, δικαίωμα στην αξιοπρεπή περίθαλψη. Είμαστε τόσο μακριά από αυτά που οι περισσότεροι από εσάς θα σκέφτεστε τώρα ότι ονειροβατώ. Και μπορεί και να έχετε δίκαιο. Όσο κοντά όμως μπορέσουμε να φτάσουμε ο καθένας ξεχωριστά μέσα του σε τέτοιες σκέψεις νομίζω ότι θα μπορούσαμε να ζούμε καλύτερα . . . Η παρούσα κυβέρνηση μάλλον ξεκαθάρισε ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο από την πρώτη στιγμή, αφού πέρα από μνημόνια και οικονομικούς όρους δε φρόντισε στο να κατευθύνει τον κόσμο και τα πράγματα σε τίποτα από τα παραπάνω και μάλιστα αφού πρώτα είχε ισχυριστεί και πείσει τον κόσμο ότι είναι εφικτό. Και μέχρι σήμερα που μιλάμε κατέληξε να κάνει, και παρά τη στήριξη που ο κόσμος της έδειξε, όλα όσα τα προηγούμενα χρόνια έβριζε, καυτηρίαζε και χρησιμοποιούσε ως επιχειρήματα για να ανέλθει στην εξουσία.

            Το πρωί του δημοψηφίσματος περνώντας ανάμεσα από ερημωμένα χωρία άκουσα το στίχο του Αλκίνοου «μα οριστικά θα έχεις χαθεί μονάχα αν το διαλέξεις» και σκέφτηκα ότι και οι 2 επιλογές ψήφου μπορεί να εκπληρώνανε το νόημά του. Η συνέχεια απέδειξε το πόσο μεγάλο λάθος ήταν η διεξαγωγή του και το πόσο σοβαρά το έλαβαν υπόψη τους αυτοί που θα έπρεπε. Και τουλάχιστον στα δικά μου μάτια μέχρι να φτάσουμε στο θέατρο του παραλόγου που ήδη έχουμε ζήσει τα λάθη διαδέχονταν το ένα στον άλλο. Δε φοβάμαι τους δύσκολους δρόμους, θέλω όμως παρέα για να τους διασχίσω και μια ρεαλιστική περιγραφή του τι θα συναντήσω στο τέλος. Θέλω να ξέρω δηλαδή γιατί παλεύω. Νομίζω ότι κοντεύοντας τα 40 έχω καταλάβει ότι δεν αξιοποιούμε τη δύναμη που έχουμε μέσα μας για τα σωστά πράγματα, δεν επικοινωνούμε με τους ανθρώπους γύρω μας όσο θα έπρεπε και αφήνουμε τον εκνευρισμό και το άγχος μας να χτίζει τείχη στην επικοινωνία με τα πάντα, μην κάνοντας ποτέ την αυτοκριτική μας και μην έχοντας ποτέ ξεκάθαρο το τι θα θέλαμε για τη ζωή μας. Δεν ξέρω αν είναι μονόδρομος αυτό που ζούμε ούτε ξέρω πια σε ποια αλήθεια να πιστέψω. Νοιώθω κουρασμένος και είμαι από αυτούς που έχουν υποστεί τα λιγότερα αυτά τα χρόνια. Ξέρω ότι αυτό που βγαίνει ως το κύριο θέλω του λαού, ευρώ χωρίς λιτότητα μάλλον, είναι σίγουρα ανέφικτο. Άλλο τόσο ανέφικτο όμως είναι και το εθνικό νόμισμα χωρίς καμία προετοιμασία στην οικονομία αλλά και σε όλους εμάς.

«Και έρχεται η στιγμή για να αποφασίσεις με ποιους θα πάς και ποιους θα αφήσεις» λέει ο Νιόνιος αλλά πραγματικά δεν ξέρω πως μπορεί να ληφθεί αυτή η απόφαση. Ίσως αν βρεθεί κάποιος τον οποίο θα έχουμε κάνει να πιστέψει ότι μπορεί να πάρει την εξουσία υποσχόμενος μόνο όσα μπορεί με βεβαιότητα να κάνει, έστω μόνο πράγματα που δε θα χρειάζονται λεφτά να γίνουν, να μπορέσω να αισθανθώ ξανά ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Μέχρι τότε εύχομαι να μη φτάσουμε σε πόλεμο, να έχουμε φαΐ να ταίζουμε τα παιδιά μας και να μη διχαστούμε και άλλο. Γιατί αν αυτό συμβεί τότε θα μιλήσουν μόνο τα ένστικτα και τα πράγματα θα είναι επικίνδυνα για όλους. Τελειώνοντας αυτό το ασύνδετο κείμενο, θα ήθελα να παραθέσω 2 στίχους από τραγούδια που θα βρείτε στα παρακάτω link και που στριφογυρίζουν μέρες στο μυαλό μου:

«Μικρός ορκίστηκα τον κόσμο να αλλάξω, μα στα 40 μου είμαι ο κόσμος, που να ψάξω για τον ένοχο»

«Όσα κοστίζουν μια δραχμή, για άλλους κοστίζουν μια ζώη, δεν είναι κρίμα;».

Υπομονή σε όλους και καλή συνέχεια.

Υ.Γ. Ελπίζω το μπουρδέλο που υπάρχει στο μυαλό μου να μη σας επηρεάσει αρνητικά . . .