0-20-40

Εχθές μπήκα στην 4^η δεκαετία της ζωής μου. Για να πω την αλήθεια, πέρα από μια κατάθλιψη που συνοδεύει χωρίς κόπο και προφανή λόγο κάθε γενέθλια ημέρα, δε σκέφτομαι ποτέ με βάρος ότι μεγαλώνω ή ότι έφτασα τα 40 . . . Είναι επίσης αλήθεια ότι έχοντας ζήσει και ως εδώ, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, σχεδόν πάντα με υγεία και παρατηρώντας παράλληλα τόσα και τόσα άσχημα πράγματα που συμβαίνουν τριγύρω μας, δεν δικαιούμαι να γκρινιάζω παρά μόνο να αισθάνομαι τυχερός.

Ξέρετε, την τελευταία 5ετία προσπαθώ να το θυμίζω αυτό στον εαυτό μου καθημερινά, κρατώντας τις σκέψεις μου απλές, και πάντα μακριά από την «παραλία των κακών πραγμάτων», πάντα όμως με τη σκέψη ότι κανείς δεν ξέρει πόσο αυτό θα διαρκέσει . . . Εμένα, που αγαπώ τη μελαγχολία, μου φαινόταν κουτό στην αρχή να πάρω τη ματιά και τη σκέψη μου μακριά από όλα όσα θεωρούσα προβλήματα και να εστιάζω στη θετική όψη των πραγμάτων, αλλά μάλλον ενστικτωδώς ξεκίνησα να το κάνω και μετά από τόσο καιρό καταλαβαίνω ότι με έχει βοηθήσει. Προφανώς και δεν τα καταφέρνω πάντα αλλά θεωρώ ότι η συνειδητοποίηση του πόσου περαστικοί είμαστε από αυτή τη ζωή, χωρίς αυτό να σε βάζει στη ρότα της μοιρολατρίας, μπορεί να σε ωθήσει να περνάς ποιοτικότερα τις μέρες σου, να χαμογελάς περισσότερο και να «γεμίζεις» τα κενά της ψυχής σου. Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να κάνω βήματα πίσω σε αυτή την προσπάθεια αλλά είναι θέμα χρόνου.

Νομίζω λοιπόν ότι ασυνείδητα σε αυτά τα γενέθλια από μέσα μου βγαίνει το σύνθημα: «Να κοιτάς τα πράγματα από την καλή τους μεριά και να προσπαθείς να ζεις την καθημερινότητά σου όσο πιο γεμάτα σου επιτρέπεται».

Φαντάζομαι ότι και εσείς ανατρέχετε την περίοδο των γενεθλίων σας σε στιγμές της ζωής σας ή σε παλιότερα γενέθλια. Ας πούμε θεωρώ ότι οι περισσότεροι θα θυμάστε τα γενέθλια της ενηλικίωσής σας ή τα πρώτα γενέθλια μετά από μια μεγάλη απώλεια. Όντας μοναχοπαίδι, έχω ζήσει πολλά γενέθλια με πολύ κόσμο, πολλή αγάπη και πολλά δώρα. Ακόμα και σήμερα η εκδήλωση συναισθημάτων από τον κύκλο μου είναι αυτή με συγκινεί πραγματικά και δίνει αξία στα πράγματα. Αν ξεχώριζα κάποιους σταθμούς με «σβήσιμο κεριών» θα ήταν τα 18^α γενέθλιά μου, όταν με 2 φίλους πήγα στα βραχάκια στην Ακρόπολη να κολλήσουμε και να τραγουδήσουμε σε παρέες που θα κατέβαιναν εκεί για να παίξουν κιθάρες και είναι από τις στιγμές που δε θα ήθελα να ξεχάσω ποτέ για το υπόλοιπο της ζωής μου. Νομίζω όμως ο νούμερο 1 εορτασμός γενεθλίων έγινε με βραδινό μπάνιο και παιχνίδια σε παραλία της Αττικής λίγα χρόνια αργότερα.

Για να μην κουράσω άδικα, αναφέρω αυτά τα παραδείγματα θέλοντας να πω ότι σίγουρα και σε εκείνες τις ημέρες θα υπήρξαν πράγματα που με είχαν στεναχωρήσει – αγχώσει – θυμώσει, όμως με το πέρασμα των χρόνων η άσχημη πλευρά έχει σβήσει από μόνη της. Για αυτό φροντίστε να γιορτάζετε τα γενέθλιά σας ακολουθώντας τα δικά σας θέλω και μην ξεχνάτε τους εαυτούς σας και στο τέλος η γλύκα των αναμνήσεών σας πιθανά θα σας προσφέρει ηρεμία. Και αν εσείς είστε καλά είναι πολύ πιθανό να είναι καλά και οι άνθρωποι που σας εκτιμούν.

«Να εκφράζουμε περισσότερο τα συναισθήματά μας, να επικοινωνούμε περισσότερο τις σκέψεις μας και να σπρώχνουμε τον εαυτό μας να ξεβολεύεται από τα «λιμανάκια» των πτυχών μας για να γεμίζουμε συγκινήσεις και ΖΩΗ» μου ευχήθηκε ο «θετικός» εαυτός μου και αυτός θα είναι ο στόχος μου για την επόμενη χρονιά όσο δύσκολη και αν αυτή προβλέπεται. Η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν ξέρει καν αν αυτή θα ολοκληρωθεί . . .

Εις το επανειδείν.