Ταξίδι στη νύχτα

Με προσμονή και αφοπλιστική αγωνία. Με όνειρα σκόρπια και στιγμές θαμπές από το μέλλον. Με το μυαλό του να μένει σταθερά κολλημένο σε μια σκέψη έως ότου αυτή θολώσει και ξεχάσει για λίγο τι σκεφτότανε. Κατέβασε σχεδόν ενστικτωδώς το παράθυρο, πλήρωσε και αυτά τα διόδια και βάζοντας δύναμη στο δεξί του πόδι έτρεξε για να συναντήσει το στόχο του. Ο ουρανός μπροστά του ήταν συννεφιασμένος και για πάνω από 1 ώρα είχε τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος τόσο έντονα που γέμιζαν μάτια και καθρέπτες. Τι του επιφύλασσε άραγε το μέλλον. Πως θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στις νέες προκλήσεις, πως θα εξοικονομούσε χρόνο για να κάνει αυτά που θέλει περισσότερο και αυτά που δε θέλει λιγότερο;  

Άφηνε σκέψεις να περνούν από το μυαλό του φοβούμενος το αποτέλεσμα της επεξεργασίας τους. Το έκανε συχνά αυτό περνώντας την ηλικία των 20. Καταλάβαινε σιγά σιγά ότι τα πράγματα τα έβλεπε μια έτσι και μια αλλιώς οπότε αν αισθανόταν ότι δε μπορούσε να επεξεργαστεί μια σκέψη τη συγκεκριμένη στιγμή την άφηνε για κάποια άλλη. Αναβλητικότητα. Τον βοηθούσε όμως. Είχε αντιληφθεί από σχετικά νωρίς την σχετικότητα των πραγμάτων και των διαθέσεων. Και είχε επίσης συνειδητοποιήσει ότι δε θα τα είχε ποτέ όλα όσα πέρναγαν από το μυαλό του.

Συχνά τον πλήγωνε αυτή του η συμπεριφορά. Δεν ήθελε να "πηδάει" πράγματα και να "φτύνει" ανθρώπους και σκέψεις. Συνειδητοποιούσε ότι και όταν οι άλλοι έκαναν το ίδιο αυτός αισθανόταν πικραμένος.Τον πλήγωνε πολύ η αναβλητικότητά του, την ώρα μάλιστα που θεωρητικά θα μπορούσε να κάνει ένα κάρο πράγματα όπως πολλοί τριγύρω του. Άλλες φορές έδινε άλλοθι στον εαυτό του ότι όλα αυτά τα θυσίαζε για άλλα πράγματα στη ζωή του και έτσι ηρεμούσε και ξεχνούσε. Και είχε αρχίσει να συμβιβάζεται με τη φύση του. Η λήθη είχε μεγάλη αξία τελικά και σε σχέση με άλλους μάλλον την είχε συνειδητοποιήσει νωρίς. . . Παρόλο που σε κάποιες περιπτώσεις ήταν προσωρινή.

Πόσο θα άλλαζε τώρα η ζωή του. Οι σκέψεις του, ο προορισμός του; Πόσο θα κατάφερνε να ενσωματώσει τις αλλαγές χωρίς να χαλάσει τις ισορροπίες που είχαν αποκατασταθεί στη ζωή του; Ήταν προβληματισμένος που θα έβρισκε μπροστά του μια μόνιμη προτεραιότητα, μια πειστική δικαιολογία για να αποφεύγει πράγματα που αυτός ήθελε να αποφύγει. Ήταν προβληματισμένος για το αν θα ανταποκρινόταν σωστά στην αλληλεπίδραση, αν θα είχε το καθαρό μυαλό για να διαβλέπει τα θέλω των υπολοίπων και να μπορεί να προσαρμόζεται. Να εντάσσει και τα δικά του θέλω μέσα σε αυτά για να μπορεί να προχωράει, χαρούμενα και ευτυχισμένα.

Μέσα του πίστευε πως θα τα κατάφερνε. Λίγο οι μυρωδιές της άνοιξης, λίγο η άνοδος της θερμοκρασίας, λίγο ο υπέροχος ζωογόνος ήλιος που τον συντρόφευε σε όλο το δρόμο, ενίσχυαν ακόμα περισσότερο την αισιοδοξία του. Ο ήλιος είχε πια πέσει αλλά η μυρωδιά παρέμενε δυνατή. Σταμάτησε για λίγο στην άκρη του δρόμου και αφουγκράστηκε τη νύχτα. Πάντα του άρεσε η ησυχία που εξέπεμπε το σκοτάδι. Μπορούσε να κάθεται ώρες και να αναπνέει τη νύχτα. Μπορούσε όμως και να οδηγάει διαρκώς οπότε συνέχισε το δρόμο του...

Όσο πιο κοντά έφτανε τόσο περισσότερο το μυαλό του άδειαζε. Είχε κρατημένες μόνο εικόνες και ανυπομονησία. Για τα πρόσωπα που θα συναντούσε, για το φιλί και τα χάδια που θα έδινε και για την αγαλλίαση της ψυχής του μπροστά στο άγγιγμα. Άφησε όλες τις υπόλοιπες σκέψεις και αγωνίες καθώς είχε κουραστεί το μυαλό. Μια καινούρια μέρα θα ξεκίναγε με αγάπη και αληθινές ψυχές. Αν κρατούσε αυτά, θα ήταν σίγουρα πάντοτινός νικητής και θα μπορούσε να εκπέμπει αυτά που ήθελε στους γύρω του διαρκώς. . .

Γύρισε το κλειδί και έμεινε ξανά στο σκοτάδι και την ησυχία. Λίγα βήματα είχαν απομείνει έως τις αγκάλες του Μορφέα . . .