Βράδυ Σαββάτου

Σαββατόβραδο στην Αθήνα. Πολύ βροχή και καλή διάθεση. Στο γιορτινό σκηνικό του σπιτιού ετοιμαζόμαστε και αποχωρούμε. Προορισμός ένα μεζεδοπωλείο στα Πετράλωνα. Η διαδρομή έχει έναν ενδιάμεσο σταθμό για τη δημιουργία παρέας. Είμαστε πλέον 4 στο αμάξι και έξω συνεχίζει να βρέχει. Ανεβαίνουμε τη Σταδίου. Φωτάκια πολλά, μυρωδιά γιορτών. Δε με ενοχλεί τίποτα, ούτε η σχετική κίνηση ούτε ο άγνωστος προορισμός. Ο φίλος μου ασχολείται με το καινούριο μου παιχνίδι (ένα κινητό με GPS) και τελικά φτάνουμε στον προορισμό μας. Το μαγαζάκι ωραίο, ζεστό και γεμάτο. Τα φαγητά ικανοποιητικά η κουβέντα ωραία και ατελείωτη. Έχει πάει 2 παρά. Είμαστε οι τελευταίοι, πληρώνουμε και φεύγουμε. Δε βρέχει αλλά ο κρύος καιρός και η παρέα κρατάει τη διάθεση μου ψηλά. Κινούμαστε, συνεχίζοντας την κουβέντα, προς την Ευελπίδων. Η κοπέλα του φίλου μου θέλει τσιγάρα. Στρίβω στη Σολωμού και ανηφορίζω προς την πλατεία Εξαρχείων όπου δε θα φτάσω ποτέ . . . Κάτι θα με σταματήσει στη διασταύρωση με την Πατησίων . . . Ένα Land Rover Freelander θα περάσει το κόκκινο. Με την άκρη του ματιού μου το βλέπω και κόβω το τιμόνι μου ελαφρώς δεξιά. Δεν μπορώ περισσότερο καθώς αυτοκίνητα βρίσκονται στο αντίθετο ρεύμα ακινητοποιημένα στο κόκκινο φανάρι.

ΜΠΑΜ. Μικρό είναι η αλήθεια. Οι τριγύρω να κοιτάνε και εγώ αφού σιγουρευτώ ότι δεν έχει χτυπήσει κανείς βάζω 1η και παρκάρω λίγα μέτρα μετά. Τώρα που το σκέφτομαι δεν πρέπει να μου έσβησε το αμάξι. Ο τύπος σταματάει και αυτός και παρκάρει από πίσω μου. Μου έχει κάνει ήδη νεύμα ότι φταίει αυτός, ζητώντας συγγνώμη. Κατεβαίνει και κλοτσάει τις ρόδες του, βαράει τον προφυλακτήρα του. Δεν έχει πάθει τίποτα ενώ η πίσω αριστερά μεριά μου είναι στραπατσαρισμένη . . . Βγάζει άναρχες κραυγές και νομίζω ότι είναι σε σοκ. Τον πιάνω από τον ώμο και του λέω να μην ανησυχεί και ότι αφού είμαστε όλοι καλά δεν τρέχει τίποτα. Και τότε καταλαβαίνω ότι δεν του έφταιγε το σοκ. Ήταν κωφάλαλος!!! Συνεχίζουμε να επικοινωνούμε όπως μπορούμε και να μας ζητάει με κάθε τρόπο. Φέρνει την ταυτότητά του, μας λέει ότι δεν έχει ξανατρακάρει και μας ρωτάει τι πρέπει να κάνουμε και πότε θα πάμε στην αστυνομία. Του λέω ότι δε χρειάζεται να πάμε στην  αστυνομία και ότι θα επικοινωνήσουμε με μηνύματα για τα περαιτέρω. Ξαναξεκινάει να βρέχει. Δυο από τα πολλά μπατσοοχήματα που κυκλοφορούν στην περιοχή μας βλέπουν αλλά δε σταματούν. Ο τύπος φεύγει και εμείς αφού βεβαιωνόμαστε ότι το "μωρό" μου μπορεί να κινηθεί συνεχίζουμε το δρόμο μας σχολιάζοντας την κωμικότητα της κατάστασης του να τρακάρεις στο κέντρο της Αθήνας με έναν κωφάλαλο. Ευτυχώς ο άνθρωπος αποδεικνύεται εντάξει και μένει μόνο η ασφάλεια και τα συνεργεία υπό την πίεση των γιορτών που έρχονται.
Δεν μπορώ να πώ ότι τρόμαξα, στεναχωρήθηκα ή θύμωσα. Με διακατείχε μια πρωτόγνωρη ηρεμία. Μπορεί να φταίει ότι ήταν το τρίτο μου τρακάρισμα και βέβαια δεν είχε καμία σχέση με τα προηγούμενα 2. Το μωρό μου σχολιάζει ότι είναι η πρώτη φορά που τρακάρουμε παρέα. Εγώ ότι πάντα έλεγα ότι η τρίτη φορά που θα τρακάρω θα είναι και η τελειωτική . . . Η 1η ήταν την Κυριακή του Θωμά του 2000 λίγο πριν το αεροδρόμιο των Ιωαννίνων. Με το αυτοκίνητο γεμάτο ταψιά (το ένα είχε σίγουρα παστίτσιο) και λίγο πριν φτάσω στον προορισμό μου, ένας μεθυσμένος με χτύπησε και αφού τον πρόλαβα να μη φύγει καταλήξαμε στην Αστυνομική διεύθυνση μετά από κανένα τρίωρο με αυτόν να καταλήγει στο αυτόφωρο. . .
Ζημιά περίπου 700.000 δραχμές και ένα μήνα στο συνεργείο . . . Παραλαμβάνω το αμάξι Πέμπτη και το Σάββατο ξανατρακάρω!!!! Αυτή τη φορά σχετικά σοβαρά. Μπαίνω με λίγα παραπάνω χιλιόμετρα σε μια στροφή που την πέρναγα καθημερινά με παρόμοια ταχύτητα και χάνω τον έλεγχο (ίσως και από την ύπαρξη λαδιών όπως ειπώθηκε αργότερα). Έχω συνεπιβάτη το ζουζούνι νούμερο 1 (πηγαίνουμε να διαβάσουμε και να δούμε την πρεμιέρα του Euro2000) το οποίο δε φοράει ζώνη. Προβλέπω ότι θα χάσω τον έλεγχο και του λέω να κρατηθεί. Ευτυχώς χτυπάει ελαφρά στο κεφάλι. Το αμάξι γίνεται κώλος και η ψυχή μου απερίγραπτα μαύρη (θα μιλήσουμε σε επόμενη ανάρτηση για αυτό). Τέλος καλό όλα καλά και εκεί με τους γονείς μου να πληρώνουν περίπου 1 μύριο (ά ρε θυσίες).
Από τότε είχαν περάσει 9 χρόνια. Και πάλι Σαββατόβραδο μου έλαχε. Θεωρώ τον εαυτό μου έναν καλό και μετρημένο οδηγό με σεβασμό στην ασφάλεια των συνεπιβατών μου και των άλλων οχημάτων. Τα τρια τροχαία μάλλον είναι πολλά. Μήπως πρέπει να αναθεωρήσω αυτή μου την άποψη;;;

Υ.Γ.1  Α ρε Jalouko τι τράβηξες και εσύ . . .
Υ.Γ.2 Είναι η 2η φορά που τρακάρω με Κώστα μέσα στο αμάξι!!!!
Υ.Γ.3 Νάνσυ συγγνώμη που έμεινες άκαπνη Σάββατο βράδυ. Με καταλαβαίνεις ελπίζω . . . Φιλάκια!!!