ΒΑΣΙΛΙΑΣ (Κεφάλαιο Χ, ". . . Πάμε να γίνουμε οικογένεια")

Κεφάλαιο X

«… Πάμε να γίνουμε οικογένεια»

«Ξύπνα γρήγορα Νίκο, πάμε να γίνουμε οικογένεια». Το ρολόι έδειχνε 01:25 και τα νερά είχαν σπάσει. Το μεγάλο φεγγάρι ήταν ήδη ψηλά στον ουρανό και ο σάκος για το μαιευτήριο ήταν ήδη έτοιμος. Όμως παρά την προετοιμασία και την φαινομενική ηρεμία το άγχος ήταν έτοιμο να καταβάλει το ζευγάρι. Κατεβήκαν βιαστικά πριν αρχίσει η Σοφία να πονάει, κινηθήκανε γρήγορα με alarm ανοιχτά, στους ούτως ή άλλως μισοάδειους λόγω ώρας δρόμους και όλοι όσοι έπρεπε να ενημερωθούν είχαν λάβει τα μηνύματά τους. Πάρκαραν και κινήθηκαν προς τη μισοφωτισμένη reception όπου το νυσταγμένο αγόρι που κάλυπτε τη βάρδια τους υποδέχτηκε με χαμόγελο. Πήραν τη Σοφία μέσα και ο Νίκος έμεινε στην αναμονή έως ότου γινόντουσαν οι προβλεπόμενες εξετάσεις. Κάθισε στον δερμάτινο καναπέ χωρίς να τον χωράει ο τόπος. Αφού έδωσε το τηλέφωνό του στην υποδοχή βγήκε στη βραδινή ψύχρα του Μαρτίου. Είχε κάνει τόσες σκέψεις για αυτή τη στιγμή και όλες πλέον κολυμπούσαν στη θάλασσα της αγωνίας. Θυμήθηκε πως δεν είχε φορτίσει το κινητό του και μπήκε βιαστικά να βρει τη λύση. Βλέποντας όμως τη Σοφία πίσω από μια πόρτα που έκλεινε, έτοιμη με τη ρόμπα της και σταμάτησε εκεί αποσβολωμένος. «Ανεβείτε στο 2^ο κύριε. Ακολουθήστε την μπλε γραμμή και μπείτε στο 2^ο ασανσέρ στο αριστερά σας» έδωσε η νοσηλεύτρια τις οδηγίες της που πάντα σε τέτοιες καταστάσεις μοιάζουν σαν οδηγίες για επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Ο Νίκος τα κατάφερε και βρέθηκε στο θάλαμο αναμονής μαζί με τη Σοφία.

Στάθηκε εξαρχής δίπλα της. Υπήρχε μια μικρή αμηχανία ακόμα και ανάμεσά τους. Προσπάθησαν να τη σπάσουν με λίγη μουσική και μετά με τους χτύπους της μικρής από τον καρδιοτοκογράφο. Άρχισε να της μιλάει για άσχετα θέματα προσπαθώντας ανεπιτυχώς να την κάνει να χαλαρώσει. Η μαία μπαινόβγαινε δηλώνοντας τη διαστολή φωναχτά στον όροφο. Είχε δηλώσει από την αρχή ότι θέλει να είναι μέσα στον τοκετό και δεν είχε εκμυστηρευτεί σε κανέναν το δικό του προσωπικό άγχος. Αυτό της λιποθυμίας. Το ρολόι της αίθουσας έδειχνε ήδη 05:23 όταν ο γιατρός έκανε το πρώτο του πέρασμα. «Πάμε καλά αλλά έχουμε λίγη ώρα ακόμα. Δεν πιστεύω να είστε αγχωμένοι;» ρώτησε και έφυγε χωρίς να περιμένει απάντηση. Ξεκίνησαν να συζητάνε για τα βλαστοκύτταρα και τα διαδικαστικά των ταμείων και του δημοσίου και μαζί με το ξεκίνημα της αγαπημένης τους πρωινής εκπομπής οι πόνοι άρχισαν να γίνονται πιο συχνοί και πιο έντονοι. «Τώρα θα χρειαστούμε όλα όσα έχουμε μάθει» είπε η μαία στη Σοφία καλώντας την να ξεκινήσει να σπρώχνει. «Εσύ τώρα θα μείνεις από εκείνη τη μεριά» είπε στο Νίκο, ο οποίος είχε κάνει κάνα δυο περάσματα από την άλλη μεριά προσπαθώντας να δει το κεφάλι να έρχεται. Κράταγε το χέρι της σφιχτά και η διαδικασία πήγαινε τέλεια μέχρι που στις τελευταίες ωθήσεις και στο άκουσμα για κάποιο μικροπρόβλημα στους παλμούς, εκείνος λιποθύμησε και μεταφέρθηκε έξω.

Η Σοφία έβαλε μια φωνή αλλά η φύση δεν της άφηνε πολλές επιλογές. Ζούσε το απόλυτο θαύμα και έπρεπε να μείνει εστιασμένη σε αυτό για να πάνε όλα καλά. Έδωσε το καλύτερο και η καρδιά και τα κλάματα έφεραν τη γαλήνη, την απόλυτη ευτυχία με τον ήχο του πρώτου κλάματος. Δεν άφησε τη μικρή από τα μάτια της μετά από εκείνο το πρώτο κλάμα, αδιαφορώντας πλήρως για τα όσα συνέβαιναν στο υπόλοιπο κορμί της. Η χαρά κράτησε την κούραση μακριά και έτσι δεν κοιμήθηκε παρά μόνο όταν βρέθηκε στο δωμάτιο, κλαίγοντας μαζί με το Νίκο, χαζεύοντας το μικρό πλασματάκι στο κρεβατάκι του. «Συγγνώμη» της είπε και εκείνη έκλεισε τα μάτια και κοιμήθηκε.

Το κλάμα την ξύπνησε. Ήταν η ώρα για το πρώτο φαγητό. Δοκίμασε με κόπο και πόνο και κάτι κατάφερε. Περάσανε γνωστοί και φίλοι δίνοντας ευχές και την καλή τους διάθεση και χωρίς να έχουν ακόμα συνειδητοποιήσει τους ρυθμούς που θα ακολουθούσε η ζωή τους το επόμενο διάστημα έφυγαν μετά από τρεις ημέρες, με ένα υγιές, χαμογελαστό κοριτσάκι και την κάμερα να τραβάει παραμάσχαλα με προορισμό το σπίτι τους. Αυτή τη στιγμή, όσο και αν είχαν προσπαθήσει να καλύψουν όλες τις λεπτομέρειες όλων των πτυχών της ζωής που τους περίμενε, δεν την είχαν σκεφτεί καθόλου. Τη στιγμή δηλαδή που μπήκαν στο σπίτι που τρεις μέρες πριν άφησαν οι δυο τους και γύρισαν τρεις. Ένας μικρός πανικός τους κατέβαλε στο πρώτο άλλαγμα, με τον ομφάλιο λώρο ακόμα να κρέμεται, αλλά ήταν αρκετά συνειδητοποιημένοι ώστε να ανταπεξέλθουν τουλάχιστον στην αρχή. Είναι τόσο μεγάλο από μόνο του αυτό το γεγονός και το έζησαν με τη σημασία που του έπρεπε δημιουργώντας αρκετά αποθέματος ενέργειας για τον πρώτο καιρό.

Ο Νίκος βαθιά μέσα του είχε κάποια πράγματα μπλεγμένα. Για πολλούς άντρες που θέλουν να δείξουν το ενδιαφέρον τους είναι έτσι. Η μάνα είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής και ο πατέρας συνήθως ψάχνει το ρόλο που θα πρέπει να έχει στα πρώτα βήματα. Για πολλούς δεν είναι ξεκάθαρο αν θέλουν να έχουν ενεργό συμμετοχικό ρόλο σε όλα τα καθημερινά, αν πρέπει να έχουν αυτό το ρόλο, αν πρέπει να είναι αυτοί που θα φέρουν περισσότερο χρήμα στο σπίτι για να καλυφθούν οι ανάγκες, αν θα αφήσουν στις όποιες γυναίκες της οικογένειας μπαινοβγαίνουν να αναλάβουν τα μπάνια, τα ταΐσματα και τα αλλάγματα και εκείνοι θα πάρουν το ρόλο του μπαμπά που βλέπει λίγη ώρα τα παιδιά του και απλά διασκεδάζει μαζί τους. Ναι αυτό υπάρχει προφανώς ακόμα και σήμερα. Από την άλλη υπάρχουν και οι πατεράδες που, παρά τα όσα νοιώθουν να τους επιβάλλει η κοινωνία και η επαγγελματική πραγματικότητα, είναι αποφασισμένοι από πριν να τα ζήσουν όλα με τον τρόπο που μπορούνε και παράλληλα να είναι εκεί για να τραβήξουν μακριά από την κούραση και τη ρουτίνα τη γυναίκα τους. Που αναζητούν να ταΐσουν με το ένα μάτι κλειστό στις 04:00 το μικρό τους και να του χαϊδέψουν την πλατούλα ήσυχα μέχρι να ρευτεί. Που θέλουν να το γαργαλήσουν την ώρα που θα το αλλάζουν διώχνοντας μακριά την αναδυόμενη μπίχλα. Που τρελαίνονται να αναλάβουν το μπάνιο και το πιστολάκι μετά. Ε, ο Νίκος, παρά τα όσα έδειχνε, δεν ανήκε σε αυτή την κατηγορία και αυτό σύντομα θα έκανε τα πράγματα πιο δύσκολα.