ΒΑΣΙΛΙΑΣ (Κεφάλαιο XΙI, Κάθε μέρα το καλύτερο που μπορώ)

Κεφάλαιο XΙI

Κάθε μέρα το καλύτερο που μπορώ

            «Σε παρακαλώ, άσε με τουλάχιστον να πληρώσω. Τέτοια ψυχανάλυση είχανε χρόνια να μου κάνουν. Σε παρακαλώ πολύ». Η Σοφία πιο ήρεμη από ποτέ και με ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στα χείλη της κοίταζε απέναντί της και μπροστά από μια πανοραμική εικόνα της Αθήνας τον Αλέξανδρο. Και όχι δεν πλημμύριζε το μυαλό της από αναμνήσεις αλλά ένοιωθε έντονα την ανάγκη να δημιουργήσει νέες κοινές αναμνήσεις μαζί του. Το μήνυμά του εκείνο το πρωινό, 6 μήνες πριν, δεν ήταν τυπικό, ούτε κάτι που θα αποφάσιζε απλά να μην απαντήσει. Η ψυχολογική κατάστασή που βρισκόταν, η συμπεριφορά του Νίκου, η δύσκολη καθημερινότητά της και οι υπέροχες αναμνήσεις που είχε με τον Αλέξανδρο, όλα μαζί, δεν άφησαν εκείνο το μήνυμα αναπάντητο για πάνω από μια μέρα. Ναι σκέφτηκε αρκετά πριν απαντήσει το πώς θα ήθελε να εξελιχθεί αυτή η – μετά από καιρό – επανέναρξη της επικοινωνίας τους. Ναι σκέφτηκε αρκετά πόσες συνέπειες μπορούσε να έχει αυτό στη σχέση της με το Νίκο και πόσο θα επηρέαζε τη δική της ψυχοσύνθεση. Και ναι, αφού τα σκέφτηκε όλα αυτά απάντησε στο μήνυμα ξεκινώντας ξανά μια πιο τακτική επικοινωνία μαζί του. Μέσα από αυτή, είχε την ευκαιρία να του μιλήσει για τα γεγονότα και τα συναισθήματα που τόσο έντονα βίωνε από τη γέννηση της μικρής και μετά και για διάφορες σκέψεις της. Φυσικά, όσο περισσότερο μιλάς για αυτά που ζεις σε ανθρώπους που ακούνε, τόσο πιο πολλά συμπεράσματα μπορείς να βγάλεις για τον εαυτό σου και τους τριγύρω σου. Συμπεράσματα πιο ειλικρινή και πιο αμερόληπτα. Ένοιωθε ότι η μορφή αυτής της επικοινωνίας της έδινε μια ιδιαίτερη ελευθερία να εκφράζεται όπως ήθελε και μετά από σύντομο χρονικό διάστημα συνειδητοποίησε ότι η ίδια είχε βάλει για αρκετό καιρό τον εαυτό της σε μια κατάσταση ανελευθερίας της έκφρασής της, χωρίς καν να έχει καταλάβει το πως. Για το Νίκο ως Νίκο δε μιλάγανε αλλά οι κουβέντες τους ήταν αρκετές για να καταλάβει ο Αλέξανδρος πολλά πράγματα για το που βρισκόταν η σχέση τους.

            Το ίδιο χρονικό διάστημα ο Νίκος συνέχιζε στο δρόμο που είχε χαράξει. Έναν δρόμο μεγάλης απουσίας από την καθημερινότητα των δυο κοριτσιών και της σχέσης του με τη Σοφία. Ήταν φαινομενικά πιο ήρεμος, είχε ενοχές που έμοιαζαν με σημάδι ζωής στις σύντομες κρίσεις αλήθειας που είχε με τον εαυτό του αλλά έμοιαζε χαμένος. Η σχέση που συνέχιζε να έχει δεν είχε προχωρήσει ιδιαίτερα συναισθηματικά από μεριάς του. Η δουλεία του είχε πιάσει ένα πλατό και μάλλον δεν ένοιωθε δημιουργικός και οι φίλοι του, στους οποίους, αργά σκέφτηκε, ότι θα έπρεπε να έχει στραφεί περισσότερο τον έβλεπαν ελάχιστα και μάλλον τυπικά αφού δεν υπήρχε χρόνος. Και τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα όταν 9 μήνες μετά τη γέννα η Σοφία γύρισε στη δουλειά της.

            Καλλιεργημένη, άριστη και άψογη επαγγελματίας, από την εγκυμοσύνη ακόμα έχτιζε μέσα της το στόχο της καλής μάνας και της επιτυχημένης επαγγελματία. Συζήταγε, μάθαινε, έβλεπε τριγύρω της ότι αυτός ο στόχος, που για πολλούς θεωρούνταν ανέφικτος, απαιτούσε πρώτα και βασικότερα την αποδοχή της απουσίας από το σπίτι και τις άπειρες στιγμές ευτυχίας με το παιδί της. Έτσι προοδευτικά ξεκίνησε να δουλεύει την ιδέα στο κεφάλι της και να ψάχνει της εναλλακτικές για να δημιουργήσει τον τρόπο που θα τα κατάφερνε. Η δεύτερη αποδοχή που θα έπρεπε να κάνει ήταν πως πλέον θα έπρεπε να βάλει μέτρο στις ώρες που θα «έδινε» στη δουλειά της πέραν των τυπικών και να προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει το χρόνο ακόμα καλύτερα από ότι το έκανε έως σήμερα προς όφελος όλων. Υιοθέτησε τη σκέψη ότι θα κάνει το καλύτερο που μπορεί για όλα κάθε μέρα ώστε να είναι πάντα ικανοποιημένη με την προσπάθειά της και όλα τα άλλα θα έρθουν. Ευτυχώς ο εργοδότης της δεν άνηκε σε αυτούς που χρησιμοποιούν την εγκυμοσύνη ως μέσο απαξίωσης της επαγγελματικής υπόστασης των γυναικών και έτσι η επιστροφή της δεν συνδυάστηκε με μείωση της προσωπικότητάς και των ικανοτήτων της αλλά με ένα οργανωμένο σχέδιο για την επανένταξή της και έναν όγκο δουλειάς που θα μπορούσε να διαχειριστεί. Έτσι αντί για όσα σκέφτονταν όλον αυτό τον καιρό για αυτή τη στιγμή, η επιστροφή της συνδυάστηκε με βελτίωση της ψυχολογίας της και της αυτοεκτίμησής της σε τέτοιο βαθμό που μπόρεσε να ισοσταθμίσει σε μεγάλο ποσοστό το κλάμα των πρωινών αποχαιρετισμών με τη μικρή και τις τύψεις που οι ώρες τους δε θα ήταν ποια συνυφασμένες με την άμεση επαφή τους. Η κοινωνική ζωή μέσα από την αλληλεπίδρασή της με συναδέλφους και πελάτες την έκανε να αισθάνεται πιο αισιόδοξη και να έχει, το πρώτο τουλάχιστον διάστημα, μεγαλύτερη όρεξη για να ασχοληθεί με τη μικρή ουσιαστικά και πέρα από όλα τα διαδικαστικά ενός παιδιού.

            Η σχέση της με το Νίκο δε βελτιώθηκε άμεσα καθώς η κούραση της μείωσε αρκετά τον κοινό ήσυχο χρόνο επαφής τους μέσα στο σπίτι. Όσο όμως ο καιρός πέρναγε και οι επιτυχίες στη δουλειά άρχισαν να ξαναέρχονται εκτοξεύοντας την ψυχολογία της, ο Νίκος ξανάβλεπε στο σπίτι μια δυναμική γυναίκα, αγαπητή σε όλους και αξιοθαύμαστη. Μια γυναίκα που σταμάτησε να κοιτάει, πόσο μάλλον να βλέπει έτσι, τους λίγους δύσκολους μήνες που θα έπρεπε να το κάνει. Μια γυναίκα θελκτική και ελκυστική που μπορούσε ξανά να μαγέψει οποιονδήποτε τόσο με την εξωτερική της εμφάνιση όσο και με την εσωτερική της λάμψη. Και όπως φανταζόταν, την έλλειψη στήριξης που έδειξε την πιο ακατάλληλη στιγμή δε θα την ξεπερνούσε η σχέση τους εύκολα. Χτύπησαν καμπανάκια μέσα του το πόσο μαλάκας είχε υπάρξει και η πρώτη του αντίδραση ήταν να αυξήσει το χρόνο που περνούσε με τη μικρή, όχι με σκοπιμότητα, αλλά ως ανάγκη που είχε μέσα του και εμφανίστηκε από την πρώτη στιγμή που το μυαλό του πήρε στροφές προς τη σωστή κατεύθυνση.

            Όλο αυτό το διάστημα της ανάκαμψης, η Σοφία είχε δημιουργήσει μια πιο τακτική επαφή με τον Αλέξανδρο. Δε μιλούσαν τόσο στο τηλέφωνο αλλά επικοινωνούσαν με πολλά γραπτά μηνύματα. Η οικειότητα που αισθανόταν σε συνδυασμό με την δεκτικότητα και την υπομονή που έδειχνε ο Αλέξανδρος της είχαν επιτρέψει ήδη να του μιλήσει για την εμπειρία της γέννας και του μεγαλώματος του παιδιού αλλά ακόμα και για τις πιο φωτεινές αλήθειες της σκοτεινής περιόδου που πέρασε αμέσως μετά. Κανείς από τους δυο τους δε ζόριζε μια συνάντηση από κοντά όμως οι ώρες και το πλήθος των μηνυμάτων τους έδειχναν πως κάτι τέτοιο δε θα αργούσε να συμβεί. Εκτός και αν ο Νίκος κατάφερνε να γυρίσει τούμπα όλα τα λάθη που είχε κάνει έως σήμερα . . .