ΒΑΣΙΛΙΑΣ (Κεφάλαιο ΧI, Ακροβατώντας)

 Κεφάλαιο XΙ

Ακροβατώντας

            «Ξύπνα επιτέλους και κάνε το να σταματήσει γιατί είναι πέντε και δεν έχω κοιμηθεί ούτε 20 λεπτά όλο το βράδυ. Σε μια ώρα φεύγω για μια από τις πιο σημαντικές μέρες στη δουλειά μου». Ο ήλιος είχε μόλις αρχίσει να στέλνει της αχτίδες του μέσα από τις γρύλλιες και η μικρή είχε εδώ και λίγες μέρες αρχίσει να βγάζει τα πρώτα της δόντια. Η υγρασία του φθινοπώρου ήταν έντονη, τίποτα δε στέγνωνε στην ώρα του. Η νύχτα σκοτεινή χωρίς φεγγάρι. Οι ήχοι της γειτονιάς λίγοι μέσα στη νύχτα. Ένα ραδιοφωνάκι από κάπου μακριά έσπαγε την ησυχία με ήχους παλιούς και λαϊκούς. Αν η κούραση δεν ήταν τόση δύσκολα θα είχε κοιμηθεί κάποιος από τους δυο τους. Τα πράγματα είχαν πάρει μια δύσκολη στροφή με το πέρασμα των μηνών και του καλοκαιριού και οι προβληματισμοί που υπήρχαν στο μυαλό της Σοφίας είχαν αρχίσει να εξελίσσονται σε καθημερινά προβλήματα. Σηκώθηκε βαριανασαίνοντας και σύρθηκε έως το παιδικό.

            Η Σοφία είχε τα δικά της θέματα μετά τη γέννα αλλά δεν το έβαλε στιγμή κάτω. Κατάφερε να νικήσει γρήγορα τη μελαγχολία, με τα γέλια της μικρής να της δίνουν το έναυσμα και τα πατήματα προς τη χαρά. Ο Νίκος δεν της έδωσε τίποτα. Δεν κατάλαβε ποτέ τι πραγματικά συνέβαινε και εκτός των άλλων έδειχνε σε όλες τις δύσκολες στιγμές και τα προβλήματα ότι θα τραβούσε μόνο όσο κουπί πίστευε ο ίδιος ότι του αναλογούσε. Κουπί που δε θα τους έδινε ούτε την ώθηση να πάνε μέχρι το επόμενο κύμα. Στα εύκολα ήταν όλοι χαρούμενοι, στα δύσκολα τα προβλήματα ήταν έντονα. Η Σοφία αρνούνταν να δεχτεί τη στάση του ανθρώπου που είχε εμπιστευτεί. Λες και η τόσο χαρούμενη περίοδος της εγκυμοσύνης είχε τραβήξει μια γραμμή στη μνήμη της και το προηγούμενο διάστημα, που το κενό ανάμεσά τους άνοιγε μέρα με τη μέρα, δεν υπήρχε καν μέσα της. Όταν στάθηκε κανονικά στα «πόδια» της άρχισε να βλέπει πολλά πράγματα που την στεναχωρούσαν. Οι προτεραιότητες είχαν αλλάξει εντός των αναμενόμενων και δεν περίμενε τέτοιες συμπεριφορές. Δεν ήταν μόνο η βοήθεια σε σχέση με τα διαδικαστικά του παιδιού. Ήταν οι αδικαιολόγητα πολλές ώρες απουσίας, ο άπειρος χρόνος κινητού στον ελάχιστο υπόλοιπο κενό χρόνο, ο μηδαμινός χρόνος ησυχίας και ξεκούρασης που δημιουργούσε για εκείνη τα Σαββατοκύριακα και τα απογεύματα, το αίσθημα της μοναξιάς που εξέπεμπε με κάθε ευκαιρία τα δύσκολα βράδια, ο χρόνος που περνούσε μόνος του με το παιδί και η σχέση που έχτιζε μαζί του. Μπορεί στις βόλτες και ανάμεσα στους φίλους να αναδυόταν ένα αίσθημα αισιοδοξίας, αλλά όταν οι πόρτες του σπιτιού τους έκλειναν οι καταστάσεις μύριζαν μπαρούτι.

            Οι πρώτες τους οικογενειακές διακοπές αντί να ηρεμήσουν την κατάσταση την επιδείνωσαν. Από μόνες τους οι πρώτες διακοπές με παιδί είναι ένα εγχείρημα περίπλοκο, πόσο μάλλον όταν αυτό είναι μωρό. Ο χρόνος που έως τότε συνήθιζες να αφιερώνεις μόνο στον εαυτό και την ξεκούραση σου ήταν σημαντικά λιγότερος. Η χαλαρότητα μετά από μια μέρα στη θάλασσα που θα οδηγούσε σε ένα ωραίο φαγητό με ποτό και έναν ατελείωτο ύπνο δεν υπήρχε πια. Ούτε και η ξεκούραση που έπαιρνες από αυτό. Ο χρόνος ήταν πιεσμένος και εσύ θα έπρεπε να φροντίζεις πρώτα τις ανάγκες κάποιου άλλου και μετά τις δικές σου. Αυτό από μόνο του ακούγεται πιο βαρύ από ότι είναι στην πραγματικότητα για αυτό και πρέπει να προσαρμοστείς γρήγορα και να βρεις τη χαρά και την ξεκούραση μέσα από άλλα πράγματα και να έχεις ισορροπία. Σε αυτό ο Νίκος δε βοήθησε. Το αντίθετο μάλιστα, εκμεταλλεύτηκε την παρουσία φίλων του στον τόπο διακοπών και ικανοποιούσε τον εαυτό του με ποτό και ξενύχτι σχεδόν μέρα παρά μέρα. Παρά τους καβγάδες και τις φωνές, η φάση δεν άλλαξε και έτσι η ούτως ή άλλως καταθλιπτική επιστροφή στη γκρίζα Αθήνα και τους ανθρωποφάγους ρυθμούς της έγινε τρομερά πιο δύσκολη.

            Εκτός όλων των παραπάνω, ο Νίκος ήταν ιδιαίτερα ανυπόμονος για την επαναφορά στη σεξουαλική τους ζωή κάτι που το μυαλό και το κορμί της Σοφίας δεν ήταν ακόμα έτοιμο να συζητήσει. Η άρνηση της αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι για το μυαλό του και το κορίτσι από το γραφείο με το οποίο τόσο καιρό φλέρταρε ήρθε να μεγαλώσει το χάσμα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Αυτή τη φορά δεν τον σταμάτησε το μυαλό του, ούτε προσπάθησε να το αποτρέψει. Προχώρησε χωρίς σκέψεις στο μονοπάτι αυτό, χωρίς να ξέρει που θα τον βγάλει. Η Σοφία δεν είχε καθόλου τα ραντάρ της ανοιχτά προς αυτή την κατεύθυνση. Κάποια ήσυχα βράδια, στα ταΐσματα της μικρής έκανε διάφορες σκέψεις αλλά θεωρούσε ότι η απιστία, ειδικά αυτή την περίοδο, είχε απειροελάχιστες πιθανότητες να συμβεί. Τα ίδια βράδια, το έλλειμα αγάπης και κατανόησης που βίωνε, την οδηγούσε ως τα κλάματα με τη φράση «μα γιατί ρε γαμώτο» να βγαίνει όλο και πιο συχνά από τα χείλη της. Εκείνες οι μικρές μαύρες τρύπες ησυχίας την οδηγούσαν αρκετές φορές στα χρόνια τα παλιά και τις ανέμελες στιγμές που περνούσε με φίλους και συντρόφους. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρά την κούραση της, έβγαινε στο μπαλκόνι με μια κουβέρτα στην πλάτη. Εκεί στην αλλαγή του φωτός, μετά τις 05:30 και λίγο πριν «ο ουρανός ανάψει τα φώτα». Έφτιαχνε ένα μοσχοβολιστό καφέ, γέμιζε την κούπα της και παρέμενε εκεί, στην ψύχρα και την ησυχία, χαζεύοντας το φως να ζωγραφίζει τον καμβά του ουρανού. Δεν βαριόταν ποτέ αυτή την εικόνα και αυτή την ανάταση ψυχής που ένοιωθε κάθε φορά που αντίκρυζε αυτά τα χρώματα. Τα περισσότερα πρωινά, όσο και αν το ήθελε, δε γύρναγε ποτέ στο κρεβάτι της. Κρατούσε όμως αυτές τις εικόνες για συντροφιά στις δυσκολίες της μέρας που ξεκινούσε. Ούτε εκείνο το πρωί γύρισε στο κρεβάτι, παρά τη νύστα και την κούραση. Η καρδία πετάριζε έντονα μετά τη δόνηση του κινητού. «Γεια σου όμορφη. Πώς είσαι; Πώς είναι η κόρη σου; Την παλεύεις; Είμαι εδώ όποτε και αν με χρειαστείς . . .». Χαμογέλασε βαθιά και αισθάνθηκε γαλήνη. Με το βαθύ χρυσοκόκκινο της ανατολής για φόντο αισθάνθηκε ότι το σύμπαν συνωμοτούσε. Για λίγες στιγμές ακόμα το μυαλό της έμεινε χαρούμενο και άδειο. Το παντζούρι που άνοιξε πίσω της την επανέφερε στην πραγματικότητα. «Πού είσαι και σε ψάχνω τόση ώρα; Φεύγω, θα τα πούμε το βράδυ μάλλον γιατί έχω μια εκπαίδευση το απόγευμα. Ά, πήγα και φίλησα τη μικρή, μάλλον είναι βρεγμένη. Φιλιά, καλημέρα». Και μόλις η ηρεμία είχε μεταμορφωθεί. . .