Επιστροφή στα πάτρια εδάφη

Επιστροφή στα πάτρια εδάφη

               Είμαι ΑΕΚτζής με πατέρα Παναθηναϊκό. Στην παιδική και νεανική μου ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να τρώει βιαστικά για να φύγει για το «Ν. Γκούμας», σχεδόν πάντα στην παλιά 8-12, πάντα ως φίλαθλος, ποτέ ως οπαδός. Έχω βιώσει βία ανάμεσα σε οπαδούς αλλά και με την αστυνομία απέναντι, το δακρυγόνο στη Σκεπαστή, το δακρυγόνο σε ένα άγονο 0-0 με τον Παναθηναϊκό στην παλιά ένα, ένα σκηνικό με πιθανό πυροβολισμό μέσα στο γήπεδο και διάφορα άλλα. Αλλά έχω ζήσει και τους «αντίπαλους» οπαδούς να πειράζονται με συνθήματα που προκαλούσαν γέλιο εναλλάξ, μια ωραία ατμόσφαιρα κόντρας και πικαρίσματος και πάντα με ένα ποδοσφαιρικό προϊόν που θα μπορούσε να είναι από κακό έως πολύ καλό. Ήμουν εκεί στο πρωτάθλημα του ΄89, σχεδόν σε όλα τα ματς αλλά και στη φιέστα με τον ΠΑΟΚ, 2 ώρες πριν την έναρξη του αγώνα, στην παλιά 21, με τη μυρωδιά ενός καμένου στρώματος άλματος εις ύψος να μας βασανίζει όλη την ώρα . . .

Μεγαλώνοντας και φεύγοντας από την Αθήνα άφησα το γήπεδο πίσω μου αλλά η ανάμνησή του είχε μια γλυκύτητα και πάντα με την πρώτη ευκαιρία προσπαθούσα να ζήσω αυτή την ανάμνηση, χωρίς τη βία, μόνο με τη χαρά και την αγάπη για την ομάδα και χωρίς το κυνήγι του αποτελέσματος πάντα, στοιχείο συνδεδεμένο με κάθε ΑΕΚτζή. Όταν γύρισα ξανά στην πόλη ξεκίνησα την ταλαιπωρία του ΟΑΚΑ, γιατί το μικρόβιο υπήρχε μέσα μου ζωντανό.

Όταν έγινα πατέρας ήθελα να προσπαθήσω να δείξω στα παιδιά μου τι χαρά μου έδινε εμένα η συνήθεια του γηπέδου και για αυτό το λόγο τα πήρα μαζί μου αρκετές φορές, στην αρχή στο μπάσκετ που το περιβάλλον ήταν πιο ελεγχόμενο, και στη συνέχεια και στο ποδόσφαιρο. Δυστυχώς υπήρχε πάντα ο φόβος για το τι θα συμβεί, αν θα πέσει κάνα δακρυγόνο από το πουθενά, αν θα τα πάρει η «μπαφίλα» από μπροστά, αν θα αρχίσουν να ρωτάνε για όλες τις άγνωστες λέξεις που θα ακούνε στα συνθήματα, ή αν θα τρομάξουν πολύ από τις «γουρούνες» που πέταγε το πέταλο ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ακόμη και αν θα πέσει καμιά μολότοφ όπως καταφέραμε και κάναμε σε ματς Champions League στο ΟΑΚΑ. Παρ’ όλους αυτούς τους φόβους, τα πήγα στο γήπεδο και θα ήθελα αυτό να αποτελέσει μια όμορφη συνήθεια για την οικογένειά μου.

Το γήπεδο δεν είναι θέατρο, ούτε κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι. Είναι σίγουρα για πολλούς χώρος εκτόνωσης αλλά θεωρώ για τους περισσότερους και χώρος διασκέδασης. Δεν έχω στο μυαλό μου ότι κάποιος μπορεί να πάει γήπεδο χωρίς να βρίσει ή να τραγουδήσει σύνθημα επιθετικό, χωρίς να βγάλει και θυμό, πιστεύω όμως πως αυτό μπορεί να γίνει μέσα σε πλαίσια τέτοια που και θα προσφέρουν στους πάντες και την απαραίτητη εκτόνωση αλλά και ένα όμορφο συναίσθημα.

Έχοντας βρεθεί σε αγώνες ποδοσφαίρου και μπάσκετ και άλλων ομάδων, και του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού και του Άρη, αλλά και σε γήπεδα του εξωτερικού, νοιώθω ότι η αγάπη για το άθλημα, όποιο και να είναι αυτό, μπορεί να νικήσει τη θέληση για εκτόνωση, για βρίσιμο, για κανιβαλισμούς και για πράξεις παρανομίας. Και όπως όλοι ξέρετε, τα γήπεδά μας, κλειστά και ανοιχτά, αποτελούν στέγη για παράνομους και παράνομες πράξεις. Επειδή η γενική θεώρηση των πραγμάτων καταλήγει πάντα στο ότι αυτή η κατάσταση εξυπηρετεί την εκάστοτε εξουσία και μειώνει αυτά τα φαινόμενα από την πραγματική κοινωνία, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να αφήσουμε αυτές τις καταστάσεις να διαιωνίζονται. Και επειδή οι γενιές που έζησαν πρώτες τον οργανωμένο οπαδισμό, με ξύλο, μίσος και κυνηγητά, βρίσκονται πλέον στη θέση του γονιού και του μεγαλύτερου ανθρώπου, αναρωτιέμαι μήπως η ευκαιρία είναι τώρα για να γίνει μια αλλαγή. Να μπορούμε να φτιάξουμε μια ατμόσφαιρα στο γήπεδο, έστω «κατώτερη» για κάποιους από αυτή που υπήρχε χτες στη Φιλαδέλφεια, αλλά πιο ανθρώπινη.

Από την έναρξη των εργασιών της OPAP ARENA η μόνη ανησυχία μου ήταν αν αυτό το διαμάντι για την περιοχή και τη χώρα θα σήμαινε και κάποιες αλλαγές στον τρόπο που οι οργανωμένοι θα συμπεριφέρονται στο γήπεδο, θα σήμαινε κάποιους κανόνες που θα εφαρμόζονται και θα είναι λογικοί ώστε να τους σέβονται όλοι. Παρακολούθησα βήμα-βήμα τη δημιουργία του γηπέδου και από κοντά και από μακριά και μετά από μια επίσκεψη σε αυτό με τα παιδιά, πριν ξεκινήσει η εγκατάσταση του χλοοτάπητα, ήμουν σίγουρος ότι στο γήπεδο αυτό θα μπορείς να παρακολουθήσεις ποδόσφαιρο και με τη φωνή σου να σπρώξεις τη φωνή σου προς το καλύτερο ή και να της κόψεις τα φτερά με τη γκρίνια σου.

Η πρώτη μικρή απογοήτευση για εμένα ήρθε με την ανακοίνωση των τιμών των εισιτηρίων διαρκείας καθώς αυτές απέκλειαν το όνειρό μου να μπορώ να έχω ένα διαρκείας για εμένα και την οικογένειά μου. Δε μου άρεσε με λίγα λόγια που η τιμολογιακή πολιτική δεν ευνοούσε την παρουσία οικογενειών σε μόνιμη βάση. Παρόλα αυτά στη δική μου λογική είναι αποδεκτό αυτός που έφτιαξε το γήπεδο να ζητήσει ότι νομίζει για το προϊόν που πουλάει όσο και αν αυτό πικραίνει κάποιος. Βρέθηκα την ημέρα των εγκαινίων από το πρωί στον περίγυρο και είπα πως όλες οι μικρές ατέλειες, από άστρωτα πεζοδρόμια μέχρι χώματα σε σημεία που δε θα έπρεπε εκείνη τη μέρα να υπάρχουν, είναι λογικές για μια νέα αρχή. Η δίψα και το πάθος της αναβίωσης γλυκών αναμνήσεων και έντονων συναισθημάτων στο ίδιο μέρος που έζησα το πρώτο μου ματς Champions League στην Ελλάδα και τους πρώτους τίτλους παρέμειναν άσβεστα και έτσι έκοψα εισιτήρια για το ιστορικό πρώτο παιχνίδι, στη Θύρα 1 (Χαλκηδόνα) πληρώνοντας 37€ για το καθένα. Δυστυχώς οι θέσεις ήταν σε σημείο που δεν μπορούσες καν να έχεις οπτική επαφή με τις γιγαντοοθόνες, ούτε να δεις το λεπτό που βρισκόταν ο αγώνας, ούτε να βιώσεις την σύγχρονη τεχνολογία που διαθέτει το γήπεδο. Ήμασταν στις θέσεις μας στις 19:00 με ώρα έναρξης στις 20:00 και έχοντας παρκάρει πριν την Εθνική, γεμάτοι συγκίνηση και γλυκιά προσμονή. Ευτυχώς τελικά χωρίς παιδιά, καθώς η επόμενη ήταν μέρα σχολική.

Βλέποντας μετά από λίγη ώρα τύπους με κούτες στον αγωνιστικό χώρο να πετάνε σε όλες τις εξέδρες καπνογόνα η πρώτη λογική σκέψη ήταν ότι η ατμόσφαιρα της πρεμιέρας μας στο χώρο που τόσο καιρό περιμέναμε θα είναι εντυπωσιακή. Προχωράμε, στο πανέμορφο πανό της Original για τους απόντες, όπου καίγεται το σύμπαν και όλα είναι τέλεια αν και υπάρχει προβληματισμός για τα αμέτρητα βεγγαλικά που πετάγονται διαρκώς από τα 2 άκρα του πετάλου. Συνεχίζουμε με την είσοδο των ομάδων λίγο αργότερα, το γήπεδο ξαναφλέγεται και όλα είναι όμορφα παρότι όλοι καταλαβαίνουμε ότι το ματς θα αργήσει πολύ να αρχίσει. Κάπου εκεί, αντιλαμβάνεσαι ότι εκτός από το πέταλο, στο οποίο από νωρίς δεν υπήρχε διάδρομος ούτε για δείγμα, και στο υπόλοιπο γήπεδο έχουν μπει χιλιάδες κόσμου, όχι μόνο παιδιών, χωρίς εισιτήριο, και ξεκινάς να αισθάνεσαι μαλάκας που βλέπεις ότι τίποτα δεν αλλάζει τελικά, ακόμα και σε αυτό το στολίδι. Στη συνέχεια βλέπουμε την πρώτη σέντρα για την ομάδα μας, στιγμή ιστορική και πολυαναμενόμενη, κάπου ανάμεσα στους καπνούς, πλάνα που θα βλέπουν και μετά από 50 χρόνια, και αρχίζεις λίγο να στραβώνεις αλλά ελπίζεις ότι τουλάχιστον μέχρι το γκολ έγινε ότι ήταν να γίνει. Παρόλα αυτά καπνογόνα συνεχίζουν να ανάβουν διαρκώς και παρά τις εκκλήσεις των υπευθύνων, με την ατμόσφαιρα να μην καθαρίζει. Και εκεί αρχίζεις και αναρωτιέσαι πόσοι άνθρωποι ήρθαν στο γήπεδο για να κάνουν το κομμάτι τους και όχι να είναι μάρτυρες στην επιστροφή της ομάδας. Καπάκια έρχεται το γκολ και το γήπεδο ξαναφλέγεται, λογικό έως ένα σημείο. Και εκεί που η ατμόσφαιρα καθαρίζει για λίγο και καταλαβαίνεις πόσο υπέροχο είναι να βλέπεις μπαλίτσα με αυτό το φωτισμό σε αυτό το χώρο (ακόμα και με αυτό το χορτάρι) τα καπνογόνα αρχίζουν να ξανανάβουν παντού. Και κάπου εκεί συμβαίνει αυτό που χαρακτηρίζει τον ελληνικό λαό αλλά και ιδιαίτερα τους ΑΕΚτζήδες, το γήπεδο διχάζεται, η λογική δε μπορεί άλλον να μείνει σιωπηλή, και το μισό γήπεδο γιουχάρει όσους συνεχίζουν να ανάβουν καπνογόνα.

Έτσι αρχίζει μια 2^η πλημμύρα σκέψεων στο μυαλό σου: πως στο διάολο κυκλοφορούν τόσα πολλά καπνογόνα και βεγγαλικά ελεύθερα στη χώρα, γιατί να μην μπορείς να δεις καθαρά τα γκολ που μπαίνουν και να εκτιμήσεις σωστά το παιχνίδι, αν αρέσει αυτό στους πρωταγωνιστές ή όχι, αν όσοι πράττουν έτσι σκέφτονται ότι μπορούν να γράψουμε ιστορία όντας η πρώτη ομάδα που τιμωρείτε με κεκλεισμένων στο πρώτο παιχνίδι μετά τα εγκαίνια του νέου τους γηπέδου, γιατί όλοι θα μιλάνε πάλι για μια φανταστική ατμόσφαιρα, αν αυτό γίνεται με τον Ιωνικό τι πιθανότητες έχει να τελειώσει derby σε αυτό το γήπεδο και άλλα πολλά που τελικά σπρώχνουν τον ενθουσιασμό σου σε άλλους παράδρομους και καταλήγεις στην καλύτερη μπλεγμένος. Επίσης η δική μου σκέψη ήταν ότι μάλλον τα παιδιά μου θα αργήσουν πολύ να δουν αγώνα σε αυτό το γήπεδο. . .

Εν κατακλείδι θεωρώ ότι το αν η πανέμορφη και εντυπωσιακή OPAP Arena, η Αγιά Σοφία μας, θα συνεχίσει να έχει τις ανακολουθίες και τα στραβά που συνέβαιναν στο ΟΑΚΑ ή αν θα αποτελέσει το μέρος όπου νέοι ΑΕΚτζήδες θα γεννηθούν και παλιότεροι θα ξαναγεννηθούν είναι θέμα απόφασης αυτών που αποφασίζουν για αυτή την ομάδα. Το γήπεδο θα είναι γεμάτο είτε έτσι, είτε αλλιώς, απλά ίσως με τις κατάλληλες ενέργειες να βρεθούν οι ισορροπίες που θα κάνουν όλους εμάς που θα πηγαίνουμε εκεί για να υποστηρίξουμε την ΑΕΚ και να απολαύσουμε το άθλημα σε φανταστική ατμόσφαιρα να συνυπάρξουμε αρμονικά. Ίδωμεν.

 

Υ.Γ. Είναι εντυπωσιακό πώς στο κομμάτι της 21 που άναβαν συνεχώς καπνογόνα πριν το ημίχρονο υπήρχαν δεκάδες αυτοκόλλητα κολλημένα στο προστατευτικό υλικό. Σε κάνει αν μη τι άλλο να αναρωτιέσαι αν όσοι θα πηγαίνουν εκεί ενδιαφέρονται έστω να βλέπουν κάποια κομμάτια του παιχνιδιού . . .