17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

Η σημερινή ημέρα ήταν πάντα πολύ ιδιαίτερη για μένα. Από το δημοτικό ακόμα με συγκινούσε η προσπάθεια του πλήθους για ανατροπή της Χούντας και την κατάκτηση της ελευθερίας. Πάντα σκεφτόμουνα ότι θα ήθελα πολύ να ζήσω ένα τέτοιο αγώνα ενάντια σε ένα προφανή εχθρό, να συντονίσω τη θέληση και την ενέργειά μου με τη θέληση και την ενέργεια πολλών ανθρώπων γιατί πάντα τους θεωρούσα ήρωες. Και πάντα με συγκινούσαν οι διηγήσεις της μάνας μου και του παππού μου για το βράδυ της κορύφωσης αυτού του αγώνα, τη 17η ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ του 1973. Θυμάμαι το μικρό εαυτό μου να τους ακούει με θαυμασμό να εξιστορούν την κατάσταση εκείνης της ημέρας, το πόσος κόσμος υπήρχε στα Εξάρχεια και μέσα στο Πολυτεχνείο, το πως η ίδια και ο παππούς μου είχαν επισκεφτεί το χώρο για να δώσουν προμήθειες στα παιδιά που ήταν μέσα από την αυλή εκείνο το απόγευμα πριν χυθεί αίμα. Θυμάμαι την εικόνα με τον τοίχο στη Στουρνάρη να έχει τα ίχνη από τις σφαίρες εκείνης της βραδιάς. Θυμάμαι για πολλά χρόνια τον ευατό μου να αφήνει λουλούδια στο Πολυτεχνείο την ημέρα της επετείου, να συγκινείται με τα τραγούδια και τα αποσπάσματα από τον "πειρατικό" σταθμό του Πολυτεχνείου σε κάθε σχολική εορτή . . . Για πάρα πολλά χρόνια.

Πιστεύω ότι τα μηνύματα αγωνιστικότητας και κοινής δράσης, οραμάτων και ιδανικών που μπορεί να περάσει αυτή η στιγμή της ιστορίας της χώρας είναι πάρα πολλά και με λύπη μου βλέπω τα "πολλά" τελευταία χρόνια η ημέρα της επειτείου να χαραμίζεται με ατελείωτους τηλεοπτικούς μαραθώνιους να μεταδίδουν τα επεισόδια και τις καταστροφές, να συζητούν για τη δράση ή όχι της αστυνομίας καιγια όσαμπαράπλευρα συμβαίνουν βραδιές σαν τη σημερινή. Κανείς δε μιλάει πια για τις αξίες και τα ιδανικά εκείνης τις εποχής. Πόσο μακριά είμαστε αλήθεια από εκείνη την εποχή και πόσο πιο μακριά θα είναι τα παιδιά μας; Ας προσπαθήσουμε έστω και μόνο αυτή την ημέρα μέσα σε όλη τη χρονιά να φέρνουμε στο μυαλό μας τα νέα παιδιά που ξεσηκώθηκαν στο αποκορύφωμα μιας αντιστασιακής δράσης που κράτησε υψηλά το φρόνιμα και την ελπίδα των Ελλήνων όλα τα χρόνια της Χούντας. Ας προσπαθήσουμε . . .