Με το άδειο μου μυαλό

Το μυαλό και το κορμί μου είναι άδειο. Έχει αδειάσει χωρίς να ξέρω το γιατί αλλά σήμερα είναι μια από αυτές τις ημέρες που αισθάνομαι σαν computer. Ξύπνησα μηχανικά, ντύθηκα μηχανικά, χαιρετήθηκα μηχανικά και μπήκα στο αμάξι μου μηχανικά. Σκέφτηκα πάλι κολλημένος στο πρώτο φανάρι για ένα πεντάλεπτο "μήπως να μην ανάψω τσιγάρο σήμερα", και μέχρι να φτάσω στο επόμενο ο καπνός έβγαινε από τη μικρή χαραγματιά του παραθύρου. Μου συμβαίνει αρκετά συχνά αυτό τώρα τελευταία. Να σκέφτομαι δηλαδή πράγματα και να λέω ας μην το κάνω αυτό τώρα και την επόμενη στιγμή να το κάνω. Σαν οι σκέψεις μου να μην μπορούν να επιβληθούν στα θέλω μου. Και το ερώτημα που γεννάται είναι τελικά τι είναι καλύτερο; Να επιβάλλεται η σκέψη των "θέλω" μας ή το αντίστροφο;
Η λογική απάντηση θα ήταν η ισορροπία ανάμεσά τους αλλά τον τελευταίο καιρό δεν είμαι σίγουρος για αυτή την απάντηση . . . Σκέφτομαι πως ό,τι δίνει απόλαυση σε κάποιον είναι για αυτόν άλλη μια σύσπαση της καρδιάς που θα δώσει ζωή σε όλο το υπόλοιπο σώμα. Αν η απόλαυσή του δεν είναι επιβαρυντική για τους τριγύρω του αλλά μόνο για τον εαυτό του, δεν είναι λίγο εγωιστικό να του ζητούν οι τριγύρω του να τη σταματήσει για το δικό του καλό . . .
Μετά από μικρές εμπειρίες με ασθένειες και θανάτους θεωρώ πλέον πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να μπορεί να φεύγει με την ψυχή του να χαμογελάει. Και πιστεύω ότι για να συμβεί αυτό εκείνη τη στιγμή, θα πρέπει κάθε βράδυ να το κάνει αυτό η ψυχή του. Έλα όμως που αυτό όσο και να το λέμε ποτέ δεν το εφαρμόζουμε (άλλο ένα στη λίστα). Και για να επιστρέψω, η απάντηση είναι στο μυαλό μου σχετικά ξεκάθαρη. Ένας άνθρωπος που δεν έχει έντονο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης (που δεν μπορεί απλά να καταπιέσει τα θέλω του) είναι μάλλον καλύτερα να μη συμμετέχει σε συμβατικούς θεσμούς της κοινωνίας που δημιουργούν συναισθηματικές εξαρτήσεις με άλλους. Πρακτικά θα πρέπει να είναι μόνος. Να μπορεί να κάνει ότι θέλει αυτός με τον εαυτό του και να νοιάζεται μόνο για τις συνέπειες που αφορούν αυτόν.
Βέβαια για να ζήσει έτσι θα πρέπει και ο περίγυρος του να τον αποδεχτεί όπως είναι. Αλήθεια πόσοι από εμάς και σε τι βαθμό έχουμε αποδεχτεί τους άλλους όπως ακριβώς είναι, χωρίς την ελπίδα ότι θα αλλάξουν τα πράγματα που μας ενοχλούν; Πόσοι από εμάς βλέπουμε πραγματικά τον άλλο όπως είναι; Και αντίστροφα πόσοι από εμάς δείχνουμε στους άλλους τον πραγματικό μας εαυτό; Και πόσοι από εμάς τον χάνουμε και τον ξεχνάμε πραγματικά προσπαθώντας να δείξουμε κάτι άλλο στην πορεία για οποιονδήποτε λόγο;
Επειδή οι ερωτήσεις δεν έχουν σταματημό, σταματάω κάπου εδώ με την τελευταία: Αφού όπως όλοι λένε γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι τι μας κάνει να θέλουμε τόσο πολύ να μην είμαστε μόνοι στα βήματά μας από τη γέννηση στο θάνατο;;;
Πολλά φιλιά σε όλους σας.

Υ.Γ. Καλό ταξίδι στην αγάπη μου η οποία προσπαθεί να με αποδεχτεί όπως πραγματικά είμαι . . .