Μια εβδομάδα μετά

Γεια σας και πάλι . . . Πέρασε κιόλας μια εβδομάδα από την τελευταία ανάρτηση. Πως περνάει έτσι αυτός ο πούστης ο χρόνος χωρίς να παίρνουμε χαμπάρι . . . Σας συμβαίνει και εσάς ή είναι μόνο η ιδέα μου ότι όλα τρέχουν τόσο γρήγορα που ούτε τη λάμψη τους δε μπορείς να δεις. Και έτσι μεγαλώνουμε και θα συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε μέχρι να ταξιδέψουμε για αλλού. . .
Πως μπορείς λοιπόν να παγώσεις το χρόνο; Πως μπορείς να επιμηκύνεις μια στιγμή, μια εικόνα, ένα ευχάριστο συναίσθημα; Μόνο κρατώντας την ανάμνηση αυτής της στιγμής μέσα σου και δίνοντάς της όση αξία εσύ θέλεις και όποτε θέλεις εσύ.
Το κακό είναι ότι πολλές φορές αυτό το πάγωμα δεν το ελέγχεις αλλά γίνεται αυτόματα από τον καμμένο τον εγκέφαλό σου. Και συνήθες αυτό συμβαίνει όταν  εσύ θέλεις να ξεχάσεις αυτή τη στιγμή . . . Μη μου πείτε ότι δεν έχετε κολλήσει και εσείς σε μια μαλακία που κάνατε πριν μισό λεπτό και τη σκέφτεστε ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι την επόμενη μέρα ή την επόμενη εβδομάδα (ανάλογα το πόσο ενοχικοί είστε) χωρίς να μπορείτε να κάνετε delete. Δυστυχώς στις μαλακίες μας, ιδιαίτερα τις πιο χοντρές, το delete φαίνεται σα να θέλει τεράστια δύναμη για να πατηθεί, αν ποτέ καταφέρεις να το πατήσεις . . .
Από την άλλη τις καλές μας στιγμές άλλοι μπορούμε να τις ανακαλούμε εύκολα ενώ άλλοι τις βυθίζουμε μέσα στο βούρκο των κακών και τις ξεχνάμε; Γιατί; Απάντηση δεν έχω και αν κάποιος από εσάς γνωρίζει παρακαλώ να μας βοηθήσει.
Μέσα σε αυτή την εβδομάδα έζησα πολλά και μόλις σήμερα αισθάνομαι σα να τα έζησα μήνες μακριά. Το ταξίδι μου στα πάτρια εδάφη, έστω και για κακό σκοπό, ήταν μια βαθιά ανάσα. Ναι από αυτές που βγαίνεις στο παράθυρο αναζητώντας απεγνωσμένα λίγο καθαρό αέρα που θα καθαρίσει τα πνευμόνια το μυαλό και την ψυχή σου. Ναι σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, όπως για παράδειγμα την ανάσα της Μεγκ Ράιαν στην Πόλη των Αγγέλων και τη βόλτα της στο δάσος λίγο πριν πεθάνει. Αν εξαιρέσεις τα ταλαίπωρα ταξίδια σε αυτή την απαράδεκτη - και γεμάτη έργα πλέον - Αθηνών-Πατρών, η αναζωογόνηση ήταν πλήρης.
Δε θέλει πολύ τελικά. 2 στιγμές με δυο φίλους που θα σου ανοίξουν την καρδιά τους, λίγο περπατημα αναπνέοντας τον κρύο και φρέσκο αέρα και λίγο τσιπουράκι είναι αρκετά. Να αισθανθείς αγαπητός και να μεταδώσεις αγάπη. Να παγώσεις τους προβληματισμούς σου και να αγγίξεις το βάθος σου, τον κρυμμένο χαλαρό σου εαυτό, αυτόν που δεν έχει πρόγμαμμα και δεν λειτουργεί σα ρολόι. Αλήθεια πόσο λείπει αυτό σήμερα; Πόσο αυθόρμητοι είμαστε σε κάθε μας πράξη; Πόσο πολύ ξεχνάμε τα τρυφερά μας αισθήματα, τα χαμόγελά μας, την ξενοιασιά μας; Και γιατί; Γιατί να συμβαίνει αυτό στην πλειοψηφία των ανθρώπων. Το ερώτημα αυτό με τρελαίνει. Δεν μπορώ να απαντήσω γιατί θα πρέπει να σκοτωνόμαστε κάθε μέρα σε αυτή τη ζωή και να βάζουμε την καλοπέρασή και τον πραγματικό εαυτό μας σε δεύτερη μοίρα; Η μόνη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι γιατί έχουμε συνδυάσει την καλοπέρασή μας με λεφτά, τα οποία χωρίς "σκότωμα" δεν έρχονται. Έχουμε φτιάξει μόνοι μας την παγίδα μας και έχουμε κολλήσει εκεί μέσα. Πως θα ήμασταν αλήθεια σε ένα περιβάλλον όπου "δε θα περνούσαν τα λεφτά" και "κουμάντο θα 'κανε η καρδιά". Θα καταφέρναμε να λύσουμε τα σημερινά δεσμά μας ή όχι; Και αν τα λύναμε θα αισθανόμασταν όντως καλύτερα ή θα νοσταλγούσαμε τις εποχές που ζούμε τώρα;
Πίσω λοιπόν στη ρουτίνα μας. Καλά ήταν, έστω και τόσο. Και αυτή τη φορά θα κάνω μια προσπάθεια ακόμα να κρατήσω λίγο παραπάνω ζωντανές όλες αυτές τις στιγμές . . .

Υ.Γ. 1. Ξενιτεμένα μου ζουζουνάκια σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας!!!! Είδα ότι πήρατε αλλά όπως θα καταλάβατε από το κείμενο ήμασταν εκτός Αθηνών και ακόμα δεν έχουμε γυρίσει μια λογική ώρα σπίτι για να σας πάρω . . . Φιλάκια, γυρίστε μωρέ πίσω να μιζεριάζουμαι παρέα!!!
Υ.Γ. 2. Σε αυτούς που μοιράστηκαν αυτό το Σαββατοκύριακό μαζί μου και ανεχτήκατε και τον κακό μου εαυτό, ένα μεγάλο ευχαριστώ . . .