Αντί Προλόγου

Έχοντας διανύσει το 43ό έτος της ζωής μου και μη γνωρίζοντας για πόσο θα ζω ακόμα, αποφάσισα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μαζί σας με την ελπίδα ότι αυτό θα είναι ψυχοθεραπευτικό όπως μου λέει και η μοναδική blogger φίλη μου. Τις περισσότερες φορές θα θεωρήσετε τα κείμενά μου κουραστικά όπως και όλοι οι καθηγητές και εργοδότες που είχα σε αυτή τη ζωή, των οποίων το μόνιμο σχόλιο ήταν ότι πλατιάζω . . . Αν λοιπόν ξεκινήσετε να διαβάζετε ένα κείμενο και στην πορεία βαρεθεί τε ή ξεχάσετε τι διαβάζατε στην αρχή μην τα βάλετε με τον εαυτό σας, θα είναι κάτι το φυσιολογικό. Δεν ξέρω τι να γράψω για τον εαυτό μου. Ίσως θα ήταν καλύτερα να με γνωρίζετε μέσα από τα κείμενα που θα αναρτώνται σε αυτή τη σελίδα όσο το δυνατόν συχνότερα. Ελπίζω να έχουν μια μικρή απήχηση και να κάνουμε παρέα και μέσα από αυτή τη σελίδα καθώς ο χρόνος για όλους μας είναι λιγοστός και πολύτιμος. Καλή αρχή λοιπόν, μα πάνω από όλα καλή συνέχεια . . .